มุมหนึ่งของอีกหลายชีวิต
ตอนที่ 1
...
บนเปลผ้าผืนเก่าสีเทาแก่
ผูกเสาเรือนริมแคร่ย่ำแย่ยิ่ง
รอยตะเข็บเย็บรั้งยามนั่งอิง
''ห้ามโยนทิ้ง''เมียสั่งแม้เสียดพื้น
..
แม่ยายซื้อส่งให้หลายปีก่อน
เอาไว้นอนนางเม้า..เราหน้าชื่น
เลยดักคอไปว่าอย่าเอาคืน
แกหยิบฟืนฟาดแขน..โดดแสนไว
..
ผมพูดถูกสิท่าแม่ทวงบ่อย
พอพูดดีเข้าหน่อย แม่ก็ให้
พอพูดผิดติ๊ดเดียว..เหี่ยวเลยใจ
ผมพูดผิดตรงไหน..รึไม่จริง
..
ฟังผัวมึงอีเม้าปากอย่างหมา
มันพูดจาขวางหูกูทุกสิ่ง
งั้นปลาป่น..หลนปูเหลือกูทิ้ง
ไข่ปูกลิ้ง..เต็มชามช่างน่าซด
..
พูดหยอกแม่แค่นิดเปล่าคิดเถียง
กูแกงเลียงตำลึงมึงก็อด
ชอบกระแหนะกระแหนแหมประชด
ไอ้ลูกเขยขี้ปดมึงอดกิน
...
จริงรึนี่น้ำลายสอเลยหนอนั่น
จะลงทัณฑ์หั่นฆ่าก็หาผิน
ยอมทุกอย่างเลยแม่แค่ได้ยิน
จมูกผมเริ่มได้กลิ่นหลนปู
...
ผมรู้เรื่องใจดีเเม่ที่หนึ่ง
คนสรรเสริญอื้ออึง..ซึ้งในหู
ใครลำบากยากเข็ญ..ขอให้รู้
ไม่ได้ดูได้เห็นแต่ได้ฟัง
..
คลานมาหมอบแทบเท้าไอ้ลูกเขย
เร็วเร็วเลยไอ้สิงห์กูขอสั่ง
กูขอเขกกระบาลมึงดังดัง
ให้หัวพัง..หลังยุบฟลุบติดดิน
..
แค่กระเซ้าเย้าเล่น..คิดเข่นฆ่า
ผมมิกล้าตำนิหรือติฉิน
เคารพแม่จวบตายวายชีวิน
ไม่เล่นลิ้นสักนิด..คิดเสื่อมคลาย
..
ใครจะช่วยแม่ยายเก็บขยะ
เด็ดมะระในสวนหิ้วไปขาย
สังกะสีหลุดหล่นกระจัดกระจาย
แม่ตะกายไหวหรือมือคงคลอน
...
จานหม้อไหในครัวนัวไปหมด
แถมผ้านุ่งน้ำหมากหยดที่แม่ซ่อน
มึงรู้ดียิ่งนักมึงชักวอน
ถึงปากผมจะบอนแม่วอนฟัง
...
สบู่ถูไม่ออกจะบอกให้
ต้องมะนาวบีบใส่แช่ในถัง
สมัยก่อนแม่ผมชมทุกครั้ง
เออไอ้สิงห์เก่งจังจำจากใคร
..
คิดถึงแม่ขึ้นมาน้ำตาเล็ด
แม่นั่งเช็ดตัวพ่อผมร้องไห้
ท่านเป็นฝีในท้องพองข้างใน
ปวดแข้งขาขึ้นไหล่..ลำไส้โต
....
ผมอายุสิบหกโชคช่างร้าย
อยากเรียนต่อมอปลายน่าโมโห
นาก็เช่าเขาทำหัวไม่โง
บ้านผุพังเซโซ..สุดแสนร้อน
...
พอสิ้นพ่อมินานพาลสิ้นแม่
ช่างท้อแท้เสียจริงยิ่งเก่าก่อน
เขายึดบ้านที่นาน้ำตาปอน
ต้องเร่ร่อนหมอนมุ้ง..หิ้วถุงลา
....
ขุดมันเผือกเผาไฟ..ลำไส้แย่
นั่งท้อแท้หมดหวัง..ดั่งคนบ้า
พบเพื่อนพ่อใจดีมีเมตตา
กระต๊อบร้างกลางนา..พาซ่าบซึ้ง
...
ไปช่วยเขาถางป่า..ทำนาสวน
เพื่อนชักชวนเข้าป่าหารังผึ้ง
พอมีเงินซื้อกินสิ้นสะพรึง
บางวันเหลือหลายสลึง..ใส่โหลไว้
...
พ่อครับแม่ครับผมสบายแล้ว
มีนางเม้าเมียแก้วอยู่ใกล้ใกล้
มีแม่ยายประเสริฐเลิศกว่าใคร
ถึงปากไวไปนิดผมก็รัก
.....
มีลูกชายคนเดียว..ลูกสาวสอง
อ้าว! แม่ร้องทำไมใครเจ็บหนัก
น้ำหมากหยดเปื้อนเสื้อผมเบื่อซัก
แม่ชอบหมักชอบหมมยามแม่เมา
..
กูขอถีบผัวมึงให้หัวโขก
มันเสือกเล่าเรื่องโศกจนกูเศร้า
เชิญเลยครับคุณแม่แต่เบาบา
ในโลกนี้..ยังมีอีเม้าแล้วก็กู
..
อีลำยอง..ไอ้หนอง..อีลำหับ
มึงลองนับดีดีมีโขอยู่
ผัวข้าตายหลายปีมึงก็รู้
ยามเจ็บไข้คอยดูกูบ้างนา
..
หวังฝากผีฝากไข้ในยามเเก่
แข้งเข่ากูคงแย่หมดคุณค่า
ต้องอาศัยลูกหลานหยิบหยูกยา
คอยป้อนน้ำป้อนท่าทั้งเช็ดตัว
...
จำคำแม่ให้ดี..ทุกชีวิต
เหมือนฟากฟ้าลิขิตหากคิดชั่ว
เวรกรรมจะตามทันคอยพันพัว
ใครไม่กลัวไม่รู้..กูกลัวจัง
...
มึงร้องไห้ทำไมวะไอ้สิงห์
แม่ยายสอนทุกสิ่งยิ่งแม่สั่ง
ช่วยหยุดพูดได้ไหมไส้จะพัง
หม้อปูหล่นแม่ตั้งไว้ที่ใด..
..
บอกผมมาสะดีดี ท้องผมร้องดังโข..แม่ซ่อนไว้ไหน
ไม่งั้นคืนนี้ ผมไม่พาแม่ไปดูลิเก แน่แน่