อย่าพอเพียงเรื่องรักเลยนะพี่
ทุกราตรีคอยกันด้วยหวั่นไหว
ร้อยกรองกานท์ฝากมาว่าห่วงใย
อยู่แห่งใดน้องเหงาเฝ้าครวญคอย

สิริวตี

ยามเมื่อลมพัดมาพาใจนึก
บางครั้งก็รู้สึกนึกไผลเผลอ
นึกว่าครั้งคราใดจะได้เจอ
คนละเมอคนนั้นที่ฝันลวง

ยามยินเสียงเพียงพร่ำจำต้องจาก
กาลเวลามักพรากยามเราห่วง
ขอฝากถ้อยวลีนี้ทั้งปวง
ว่าอย่าล่วงหายไปให้กลับคืน

สิริวตี

เป็นแม่ขวัญยืนนอนเมื่อตอนไหน
ขอฉันนั่งบ่นไปอย่าได้หนี
พ่อขวัญอ่อนงอนเง้าเจ้าตัวดี
เราจะโบยสิบทีให้หายงอน

สิริวตี
 

แม้นมิอาจได้พบประสบพักตร์
แต่ความรักของพี่เป็นที่ยิ่ง
ความอบอุ่นละมุนใจให้แอบอิง
น้องพึ่งพิงต่อเติมเพิ่มสมบูรณ์

รักของใครนั้นห่างจืดจางแล้ว
ของพี่ไม่คลาดแคล้วไม่สิ้นสูญ
ขอความรักเมตตามาเกื้อกูล
เจิดจำรูญความสุขในทุกวัน

สิริวตี

ยิ่งใกล้เธอเท่าไรยิ่งไหวหวั่น
กลัวสักวันความลับแอบรักษา
กลัวสักวันเผยความในในวาจา
และกลัวว่าเธอคิดไปไม่เหมือนเดิม

มันยากเกินจะเก็บไว้กับอก
มันตระหนกไม่คึกไม่ฮึกเหิม
มันมีแต่ความกลัวแทรกตัวเติม
หวังว่ารักจะเสริมในสักวัน

สิริวตี