คำเอยจะเอ่ยอ้างอย่างที่อยาก
สุดแสนจะลำบากยากเอ่ยให้
ขอจงรู้จงเห็นที่เป็นไป
เพียงเพื่อหนึ่ง บ า ง ใ ค ร ที่ผูกพัน

เพียงแค่กาลเวลามากั้นขวาง
หรือความห่างเวียนวกใช่อกหวั่น
ขอแค่เพียงหัวใจเราใกล้กัน
ขอมีเพียงแค่นั้นทุกวันพอ

หาคำใดสุดซาบซึ้งเขียนถึงพี่
หามิได้สักทีที่ใจขอ
กว่าจะกลั่นร้อยเรียงเพียงพะนอ
พี่ต้องรอหลายวันเกรงรำคาญ

หวังคำหยาดหยาดหยดรดใจน้อย
ให้หยาดย้อยถึงคำที่พร่ำหวาน
หวังพี่จะอิ่มใจไปอีกนาน
และสราญเช้า-ค่ำที่ย้ำคอย

สิริวตี

คำใดเคยเอ่ยออกบอกว่ารัก
คำนั้นตระหนักใช่หักหาญ
คำหยาดหยดล้ำฉ่ำสราญ
คำนี้ทุกวารหวานมิคลาย

ให้พี่หัวใจของหนึ่งน้อง
ประคองเอาไว้อย่าให้หาย
ม้วยดินสิ้นฟ้ามามลาย
ตราบจนวันตายไม่เปลี่ยนแปลง

สิริวตี

คุ้นเคยหรือไม่รู้ไม่รู้
ที่อยู่ตรงนี้พี่เหมือนเพื่อน
บ้างอาจลืมมาอาจช้าเชือน
บ้างเกือบร้างเลือน, ลืมไม่ลง

เกิดอยู่ที่นี่ต้องที่นี่
ผ่านวันเคลื่อนปีไม่มีหลง
ช่วยกันโอบเอื้อเพื่อทรนง
ด้วยความซื่อตรงดั่งคนเคย

มิได้มาพักรักษาแผล
มาอย่างแน่วแน่แค่เอื้อนเอ่ย
อยากจะดัน, ผละหรือละเลย
หรือจะชื่นเชยดังเคยเป็น

อาจไม่สนใจคงง่ายกว่า
ที่รำพันมาให้ตาเห็น
คำหวานวางไว้เพื่อใจเย็น
เผื่อเหงาลำเข็ญเข้าเข็นใจ

ดอกรักดอกโศกเมื่อร่วงหล่น
กลบลงดินบนน้ำค้างไห้
ความรักก่อนเอยเคยเช่นไร
กาลผันแปรไปเหมือนไม้บาน

สิริวตี

สวัสดีค่า

น้ำค้างหยาดปลายหญ้าระย้ายับ
ประเดี๋ยวดับเพิ่งพร่างสว่างไสว
อันความรักรู้เห็นเป็นเช่นไร
ประเดี๋ยววันผันไกลเป็นเช่นนั้น

เท้าที่เดินย่างก้าวเข้ามาแล้ว
ทุกย่างก้าวแน่แน่วและมุ่งมั่น
ต่างรอยเท้าเปลี่ยนยุคอยู่ทุกวัน
ไม่ต่างกันรอยใจไม่เหมือนเดิม

โลกกำหนดกฎเกณฑ์​ไร้เร้นลับ
ที่มิอาจกลายกลับหรือนับเพิ่ม
การเปลี่ยนแปลงคือกฎไร้บทเติม
ไร้หาญเหิมกบฎแห่งกฎธรรมฯ

สิริวตี