หวนคิด
..
เคยหนาวเหน็บเจ็บจิตสนิทนึก
พ่ายรู้สึกลึกล้ำคำครหา
ทั้งรักรบครบครันหันจากลา
มุ่งหมายตายดาบหน้าเขาว่ากัน
...
เกือบสิบปีชีวีมีแต่เหนื่อย
หากมัวเอื่อยเฉื่อยชาชะตาอั้น
สิ่งที่หวังตั้งใจไว้ครามครัน
คงไหวหวั่นหันสู้ดูอีกที
....
จ้องตาลูกทุกครั้งช่างสะทก
ดาวน้อยตกปกคลุมกลุ้มเหลือที่
เจ้าทั้งหกกินอยู่..มิสู้ดี
อิ่มนะมีแต่มิมาก..หากบรรยาย
....
กว่าจะมีวันนี้ล้มกี่ครั้ง
กว่าจะมีสิ่งหวังดั่งใจหมาย
กว่าจะมีรอยยิ้มพริ้มพร่างพราย
กว่าสบายเหนื่อยหน่าย..ในกมล
...
นั่งหน้ายับหน้ายู้มองครูสอน
เฝ้าขอพรทุกคืนหมื่นฉงน
จนได้พบครูดีมีน้ำทน
หรือกุศลผลบุญคอยจุนเจือ
..
พบอาจารย์ท่านหนึ่งซาบซึ้งนัก
ต้องเรียนหนักสักวันฝันอาจเกื้อ
ทั้งลากจูงมุ่งฝั่ง..คล้ายนั่งเรือ
ท่านคอยถือหางเสือเพื่อนำพา
...
จับดินสอลากวนบนกระดาษ
สิ่งที่ขาดควรเติม..เสริมศึกษา
แม้ไม่มีเกียรติบัตร..ก็ปรีดา
วัยชราอย่างเรามิเหงาแล้ว
..
เพราะมีอารมณ์กลอน
ไว้ระบายความนัย...เย้