สุนทรภู่ครูกวีได้บันทึก
เป็นลายหมึกสุภาษิตที่สอนหญิง
ให้ระวังความรักชายมากมายจริง
พึงประวิงอย่าพริ้งเพริศเตลิดพลัน

"แม้นชายใดได้ประสงค์มาหลงรัก
ให้รู้จักเชิงชายที่หมายมั่น
อันความรักของชายนั้นหลายชั้น
เขาว่ารักรักนั้นประการใด"

แม้เจ็บปวดไปแล้วก็ช่างเถิด
อย่าก่อเกิดเกาะกลุ้มกุมเอาไว้
รักตนเองมากค่ากว่ารักใคร
จะสมใจเป็นสุขไม่ทุกข์ทน

สิริวตี

แค่บางชายเท่านั้นดอกพี่เอ๋ย
มิใช่เลยทั้งหมดอย่าสรดสร้อย
หากรักแท้มีอยู่ใคร่ดูคอย
อีกนิดหน่อยรอเวลาไม่ช้านาน

จะสมัครพันผูกด้วยสำนึก
จะรู้สึกแนบสนิทคิดสงสาร
จะเกี่ยวโยงเยื่อใยดังสายพาน
จะข้ามผ่านครรลองของกามา

แลไม่คิดความรักนั้นคือทุกข์
ล้วนเสกสุขปรุงปรนจนสรรหา
ด้วยไว้เนื้อเชื่อใจไร้สัญญา
ดังเทวามาประสิทธิ์ฤทธิรงค์

อดทนรอเวลาอาจช้าหน่อย
คุณค่าการรอคอยสมประสงค์
สุขฤดีดุจหทัยใจจำนง
หมายมั่นคงรักนั้นนิรันดร์กาล
สิริวตี
 

เพราะความรักซับซ้อนจึงซ่อนรัก
และมิอาจประจักษ์ได้ใคร่ห่วงหวง
จึงระทมตรมหทัยกว่าใดปวง
ยากจะล่วงลืมกาลให้ผ่านไป

หวังจะเชยชมสุขกลับทุกข์มาก
จะจำจรจบจากยากทำได้
จึงทนทุกข์ระทมข่มจิตใจ
บีบน้ำตาตกในใคร่ใครรู้

สิริวตี
 

มีเพียงยามราตรีของม่านฟ้า
ดวงดาราริบหรี่ที่กอดห่ม
ทำนองเพลงพลิ้วไปดังสายลม
ช่างขื่นขมตรมช้ำย้ำหทัย

น้ำตาคลอจากเบ้าเคล้าสองแก้ม
เพิ่มรอยแถมทิ้งทวนชวนหมองไหม้
กาลเวลาต้องผันผ่านนานเท่าใด
จึงจะต้องทำใจให้ลืมเธอ

สิริวตี

ทุกทรงจำมากมายยังวิ่งหลอน
บนปลอกหมอนเปื้อนช้ำน้ำตาไหล
ซุกสะอื้นกับผ้าห่มจมฤทัย
สายลมไหวมาเหน็บเจ็บจิตตน

แล้วตัดใจหมดร้างลืมทางรัก
ขอหาญหักมิทำเล่นเช่นสับสน
คงลืมเธอเร็วไวในบัดดล
เพราะมีคนปลอบขวัญวันอ่อนแรง

สิริวตี

มอบรักไว้ไม่พรากจากจิตฉัน
นิจนิรันดร์ดำรงภักดิ์รักเสมอ
แม้นม้วยมรณ์วอดวายให้ได้เจอ
คือเสนอสนองของความรัก

แต่ชาตินี้น้องตามมาเกิดช้า
อุปสรรคนานาได้ประจักษ์
แม้บ่วงจิตติดพ่วงเป็นห่วงรัก
ยังตระหนักรักซ้อนมันร้อนใจ

ขอระงับดับกิเลสที่ลุ่มหลง
ค่อยวางลงปลงอย่างหนักต้องตัดได้
หากเคยคู่กันแล้วมิแคล้วไป
จะหวนคืนกันใหม่ให้เห็นเอย

สิริวตี

เคยหยิบหวีสางผมห่มผ้าให้
เจียรไนเพชรนิลที่จินต์หมาย
ธำมรงค์สวมชิดมอบติดกาย
ชีวาวายเมื่อใดใคร่ถอดมัน

อีกข้าวปลาอาหารตั้งสำรับ
ล้วนเสร็จสรรพจับปรุงพิถีพิถัน
เรียกน้องน้อยมาทานพร้อมหน้ากัน
สารพันสร้างสรรค์เรื่องมาเอาใจ

จิตปั่นป่วนวังวนทุกชาติภพ
จนบรรจบอีกคราหาลืมได้
ระลึกรู้แค่ช้ำกล้ำกลืนใน
น้ำตาไหลแสนอึดอัดรัดกมล

แม้เพียงพี่แรกพบประสบเนตร
เป็นดังเหตุปรองดองครองอีกหน
แต่ดนุนี้หนักหน่วงเพราะบ่วงกล
แสนอับจนเกมชะตาพาพบเจอ

ด้วยทั้งคู่มีห่วงบ่วงคอแล้ว
จึงคลาดแคล้วครองเขนยเคยเสนอ
หากหมดกรรมฉันใดให้เป็นเธอ
ที่พร่ำเพ้อร่วมฝันทุกวันคืน

สิริวตี