ภาพ
หลายวันมีงานมากจึงเหนื่อยล้า
อากาศบ้าหนาวนักชักเป็นไข้
ตัวร้อนร้อนตามัวมัวปวดหัวไหล่
คงจะใกล้จากจรก็ตอนนี้
หากวันใดเมื่อนิทรานั้นจางหาย
เริ่มสลายมลายฝันวันสรวลศรี
อย่าโศกศัลย์หม่นสุขทุกราตรี
อาจต้องมีบางคราลาจากกัน
มิมีใครจะได้อยู่คู่ค้ำฟ้า
ถึงเวลาเวียนวกก็ผกผัน
สังขารแน่แก่ไซร้ไปทุกวัน
อย่ารำพันพร่ำหมองครองความทุกข์
ได้แค่เพียงเอื้อนเอ่ยมิเคยหน้า
ยังยืนยันนักว่าเป็นความสุข
เธอคือลมหายใจในห้วงยุค-
ที่ย้อนปลุกดังเพลิงไฟหทัยนัก
ได้เก็บเกี่ยวข้อความไว้เรียงร้อย
สลักสร้อยกลอนหวานลงงานหลัก
เข้าประกวดความงดงามของความรัก
แจ้งประจักษ์ลึกซึ้งถึงสุดทรวง
ขอจำภาพเพียงฝันอันประทับ
ในคืนลับกับดาวคราวห่วงหวง
เมื่อคืนจันทร์ประกายใสกว่าใดปวง
เพื่อลาล่วงเข้าสนิทนิจนิรันดร์
เมื่อใดตัวฉันลับดับสูญหาย
รักนั้นหมายเพียงพบจบตรงฝัน
เธอคือลมหายใจละไมพรรณ
จบจำจรรจ์ทรงจำชิดจิตนิทรา
หากเวลาพอเอื้ออำนวยบ้าง
จะมิห่างร้อยกลอนกันในวันหน้า
มิตรไมตรีเก็บกอบมอบศรัทธา
แด่พี่ยาของฉันวันว่างเอย
สิริวตี
