หัวใจถวายวัด

บัวพ้นน้ำถูกเก็บถวายพระ
ขอสละเพื่อน้อมนำธรรมไสว
พี่งผลบุญบูชารัตนตรัย
สบสุขใสใต้ร่มสงบเย็น

บัวจะมีกี่เหล่ากี่เหง้าไหน
ผลสุดไซร้ก็พ้นน้ำมิลำเข็ญ
แล้วก็ร่วงโรยราพาลำเค็ญ
วัฏจักรที่เห็นของชีวิต

ปลอบประโลมชุ่มฉ่ำในวันนี้
เพื่อไมตรีน้ำใจในลิขิต
หวังกระแสกุศลนิรมิต
บันดาลจิตเป็นโสมประโลมใจ

สิริวตี

บริสุทธิ์ผุดผ่องทุกห้วงเสียง
ฟังสำเนียงวันนี้ที่ครวญหา
น้องได้นำธรรมพินิจพิจารณา
ก่อนนิทราได้สงบพบร่มเย็น

ขอบพระคุณเมตตาของพี่นี้
เปี่ยมฤดีมอบไว้ใคร่ดูเห็น
ขออิงแอบแนบฤทัยไร้ลำเค็ญ
ประเทืองเป็นปัญญาคราหลับนอน

สิริวตี

ยังจำได้ภาพในฝันวันเคยปลื้ม
มิเคยลืมชายหนุ่มปลายคลายวันเหงา
ผิวสองสีร่างแบบแนบทำเนา
ค่อยพาเข้าวัดวามิอายใคร

อายุนั้นเกิดปีสองพันห้าร้อย
หากลืมถ้อยสิ่งอื่นยื่นเผยไข
โปรดบอกเถิดเกิดทุกอย่างกระจ่างใจ
ฝันคงได้สงบพบร่มเย็น

ทั้งน้ำคำฉ่ำธรรมล้ำรักษา
เพิ่มอุราเย็นจรดลดร้อนเห็น
ความลุ่มหลงปลงทับสลับเป็น
สติเข็ญมาให้ในทุกวัน

 ตอนนี้น้องมิสบายไข้มิสร่าง
โปรดจงจ่ายสรรสร้างทางสุขสันต์
ให้ยามหลับยามนอนดังกล่อมกัน
ชวนชีวันแสนสนุกสุขนิทรา

สิริวตี

จันทร์

ขอบพระคุณคำพรกล่าววอนเว้า
ฤทัยเจ้านวลพิศมิคิดหนี
มองจันทราปลายฟ้าโปรดปรานี
เติมเต็มที่อีกหัวใจใส่ครึ่งดวง

วันอ่อนล้าของพี่คงจางหาย
สิ่งใดหมายจะวอนอ้อนแดนสรวง
ขอ"ธุลี"พี่พบสบพุ่มพวง
มาเป็นห่วงดูแลไปจนใกล้วาย

ขอทวยเทพจงฟังฉันพึงพร่ำ
อันวจีพี่ล้ำฉ่ำเกยหมาย
อวยคำพรป้อนสลักไข้จักกลาย
ขอพี่ชายได้ประสบพบแต่ดี

กิจการทุกอย่างจงสำทับ
ลาภยศโภคทรัพย์รับสุขศรี
อยู่แห่งใดใคร่นิยมชมปรานี
รัศมีแห่งบุญหนุนนำเทอญ

สิริวตี

ชวนกันวาดสีสวยช่วยสดชื่น
งามทั่วพื้นแผ่นฟ้าพาสดใส
มิอยากทาสีชมพูดูแหววไป
พี่อยากทาสีอะไรใคร่บอกที

จะเอา(สี)น้ำหรือไม้ระบายฟ้า
สกาวตาดารกะละไหมนี่
คงงดงามแจ่มใจในราตรี
มิใช่มีสีใหม่ให้ชื่นชม

แต่งดงามแจ่มใสเพราะใจพี่
ปรารถนาแต่ดีมีสุขสม
เป็นของขวัญล้ำค่าทุกคำคม
ฉ่ำอารมณ์สุนทรก่อนนิทรา

สิริวตี
 

ทะเลงามยามดื่นแม้คลื่นหลับ
พจน์หวานทับแว่วอยู่ให้รู้หญิง
โอ้ชายใดนั่งตรงกลางวางใจพิง
อุ่นแอบอิงชื่นฝันนิรันดร์รัก

มาสวมร้อยสร้อยเสียงสุดสิ้นโศก
เสกวิโยคเปลี่ยนกลายสลายหัก
เป็นปรานีจริงใจด้วยทายทัก
ขอพำนักชั่วฟ้าดินดับสิ้นไป

สิริวตี
 

รักล้นใจ

มาสวมร้อยถ้อยรักสลักให้
รักล้นใจได้เกิดประเสริฐยิ่ง
พอพูดคุยทักทายมิหน่ายทิ้ง
รักจึงสิงยามนิทราทุกราตรี

วันนี้จึงว้าวุ่นข้างในจิต
มิอาจปิดวางพักแล้วลักหนี
เพราะความรักล้นทรวงห่วงฤดี
รับปรานีทุกวันมิผันกลาย

สิริวตี