ความเอ๋ยความคิดถึงคนึงจิต    ด้วยโรคนี้มีฤทธิ์แต่หนไหน
สุดช้ำนักด้วยโรครักยากหักใจ     สุดจะสั่นสะทกไหวหัวใจคลอน
   ยามค่ำคืนวาววับดาราลอย      น้ำตาคล้อยร่วงหล่นบนปลายหมอน
จะข่มตาให้หลับขับตานอน         มีเพียงฟ้าว่าเว้าวอนคอยปลอบใจ
   ขอข่มขื่นระทมชั่วกลางวัน       แต่จะขอเฝ้าฝันทุกคืนใหม่
แม้โรยร้างทั่วทิวาทุกคราไป        แต่จะพราวสุขไสวในราตรี
  อันความเอ๋ยความคิดถึงคนึงจิต  ด้วยโรคนี้มีฤทธิ์มิริบหรี่
จะบรรเทาความเศร้าด้วยคนดี      กลับมาเพื่อกล่อมฤดีที่นี้เอย
 
                                                                        สิริวตี

  โอ้อันอกคิดถึงที่พึงพร่ำ
ย้ำทรงจำกำสรดสลดไห้
มีแค่เพียงศศิเพ็ญเป็นเพื่อนใจ
ส่องแสงฉายกับดาวพราวนภา
  จะกี่ภพกี่ชาติยังเฝ้าคอย
มิลืมรักรสร้อยสิเน่หา
ขอบฟ้ากว้างเพียงใดให้ฝ่ามา
มอบอุราฉ่ำชื่นคืนกมล
.................................
          สิริวตี

อยากลืมวันทรงจำที่เธอก่อ
เคยมาล้อเล่นอยู่รู้สับสน
สักสิบปีก็มิอาจพลาดจากตน
เจ็บเสียจนต้องเข้าวัดจัดทางบุญ

ยังมิหลุดจากห้วงคำนึงฝัน
ยังมิผันเหินห่างทางเกื้อหนุน
ยังสับสนหม่นไหม้ไร้สมดุล
ยังขอบคุณวันนั้นฉันมีเธอ

สิริวตี

อยากจะบอกอยากจะย้ำคำคิดถึง
แต่มิรู้จะตราตรึงจึงนิ่งเฉย
มิเคยรู้สิ่งใดกระไรเลย
จึงมิเปรยปากร่ำพร่ำบอกไป

มิเคยสร้างสัมพันธ์กันหนหลัง
จึงมิกล้าเรียงหลั่งดังหวานให้
มิเคยเผยเจาะแจ้งแห่งความนัย
จึงมิกล้ากรายใกล้ให้รำคาญ

สิริวตี

วตี..ขี้เกรงใจน่ะ
 

พื้นท้องฟ้าคืนแรมมิแจ่มนัก
ไร้แสงจันทร์ประจักษ์เหมือนรักหนี
ไร้แสงดาวพราวพร่างกลางราตรี
เหลือพื้นที่ให้ใครเขียนคร่ำครวญ

สิริวตี

ผืนฟ้าว่างอ้างอิงพึ่งพิงรับ
ดาวประดับเวียนวนยาก..ยลถ้วน
เติมแต้มแต่งแห่งไหนได้ทั้งมวล
โปรดอย่าด่วนระงับเดินกลับไป

หากพินิจพิจารณานภากว้าง
มืดสว่างสีดำยามค่ำใหม่
มุมอับแสงแห่งหล้าบนฟ้าไกล
ดาวสุกใส..ซ่อนแอบ...แฉลบแวว

เปรียบความคิดจิตขุ่นวุ่นวิตก
พาเวียนวกสรรพางค์ทั่วร่างแถว
เรียกจริตผิดกลุ่ม..ปกคลุมแนว
เคยผ่องแผ้วบริสุทธิ์...ลอยหลุดบน

วิธีแก้แน่นำคือคำสอน
ให้สังวรณ์ต้นเหตุส่งเศษผล
ดับทุกข์ร้อนย้อนกลับ..มิอับจน
เร็วรุกรนรุมเร่ง...หยุด...เพ่ง....ตรอง


 



ขอขอบพระคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตครับ