สายลมโชยพัดผ่านม่านหน้าต่าง
ลืมอ้างว้างสร่างเศร้าเหงาจางหาย
จะขอรักนงคราญแม้วางวาย
ชีพสลายยังใคร่ครวญหวนคนึง

ไปจากภพสบพิมานสวรรค์ฟ้า
มิร้างลานับวันคอยค่อยมาถึง
รักนิรันดร์ครั้งนั้นยังตราตรึง
น้องเป็นหนึ่งในทรวงพี่ห่วงใย

เป็นจอมขวัญวันเหงาของพี่แก้ว
น้องอย่าแคล้วอย่าคลาดอย่าพลาดไหน
จะชาตินี้ชาติหน้าฝ่าตามไป
โปรดเห็นใจจงรับทับสัมพันธ์

สิริวตี

ดาว

หากว่าเธอเหม่อมองฟ้าเวลานี้
ก่อนคนดีจะหลับไปกับหมอน
คงเห็นดาวระยับจับอาทร
ว่าเว้าวอนอ่อนไหวไปถึงเธอ

ขอสักดวงได้ไหมช่วยใจฉัน
เปล่งจำนรรจ์ในจิตคิดเสนอ
ขอสักดวงที่อ่อนล้าพาพบเจอ
คนกอดเพ้อเป็นเพื่อนทุกเรือนใจ

เพราะฉันมีความเหว่ว้าเป็นเรือนเหย้า
มีความเศร้าห่มจิตติดนิสัย
มีเดียวดายอ่อนแรงทุกแหล่งไป
มีอาลัยครอบครองสมองตน

แม้วันนี้เธอไม่เห็นใจฉัน
จะขอดาวดวงนั้นปันสับสน
ช่วยพาพัดหมองไหม้ในกมล
นำสุขล้นดลกำเนิดเกิดสักครา

สิริวตี

ช่างอบอุ่นละมุนในหัวใจนัก
มิเคยลักจากลาหันหน้าหนี
ท่านมอบใจโอบไว้ให้ปรานี
ทุกนาทีมีค่าห่วงหากัน

หากวันนี้ได้ยืนมองจ้องดวงดาว
ที่สกาวพราวฟ้าพาสุขสันต์
ขอให้เป็นดวงเดียวที่เกี่ยวพัน
นิทราฝันคราใดได้งดงาม

วันนี้เหนื่อยและท้อขอผ่อนพัก
ไข้เริ่มหนักกายหนาวอบอ้าวถาม
พลันยินเพลงเพลินได้ในชั่วยาม
ก่อนตาตามปิดลงคงหายดี

สิริวตี

อันโรคกายหายกันมิเท่าไหร่
แต่โรคใจไร้สุขทุกข์มิหนี
กระซิบสวาทบาดทรวงลวงยายี
มาเดินหนีลี้หายสายกมล

ใยมาล้อมาลวงป่วนจิตน้อง
ใยมิปองครองภักดิ์ห่างสับสน
โศกของใครไหนเล่าเท่าของตน
กอบมัวหม่นร้องร่ำช้ำอุรา

เสียงกระซิบกระซาบทุกเช้าค่ำ
คงแค่ความทรงจำกระมังหนา
โปรดสงสารหัวใจใคร่เมตตา
ขาดพี่ยาฉันจะรู้อยู่อย่างไร

สิริวตี

ค่ำคืนนี้น้องออกจากกรุงใหญ่
อยู่สวนในอัมพวาช่างน่าหงอย
แม้ทิ้งถ่วงหน่วงแสงแข่งดาวลอย
น้ำตาปรอยคิดถึงพี่นี้เหลือเกิน

โรครักเริ่มกำเริบในดวงจิต
ทำแผลพิษคืนฝันยังพลันเขิน
ทำทุกข์ท้อต่อใจให้เผชิญ
พี่ช่วยเดินมามอบปลอบประโลม

เหงาสุดเหงาสุดช้ำระกำโศก
รักคือโรคอันใดคล้ายไฟโหม
รักคือกลองเสียงดังยังประโคม
รักจู่โจมห้องใจหวั่นไหวครวญ

ขอปลอบน้องให้หลับกับคืนนี้
แม้ฤดีทรวงในยังไห้หวน
ขอคุณพี่ชิดใกล้ไล้รัญจวน
เช็ดน้ำตาน้องด่วนชวนนิทรา

สิริวตี

หลับตาฝันถึงพี่มิมีลืม
ช่างปลาบปลื้มวจีที่เอ่ยไข
แม้โรคเหงาโรคกายยังหายไป
เพราะพี่ได้ดูแลกันจนวันนี้

มิรู้หาคำไหนแทนเพลงหวาน
ร่ายแต่กานท์รินพจน์รดจิตพี่
เป็นหยาดทิพย์ชโลมใจในราตรี
ทุกวันมีความสุขมิรู้ลืม

สิริวตี