ขอบคุณคุณมนต์ ครับ ที่ได้แบ่งปันแลกเปลี่ยนพูดคุยกันครับ
ครับเรื่องเขียนกลอน ก็ต้องตามฉันทลักษณ์ แบบแผน
แต่ก็มีส่วนปลีกย่อย(ขอใช้คำง่ายๆ ปลีกย่อย ครับ)
เช่นเริ่มเขียนมาได้บ้างแล้ว ฉันทลักษณ์ก็ต้องอ่อนลงไปบ้าง
ไม่เป๊ะแน่นอน ผมเองก็เป็นเช่นว่านั้นครับ


ส่วนกวีนิพนธ์ ที่คุณมนต์บอกว่า มีทั้ง มีและไม่มีฉันทลักษณ์
อย่างนี้ ผู้อ่านจะรู้ไหมว่าอันไหนเขียนถูก หรือไม่ถูกเพราะไม่ต้องใช้ฉันทลักษณ์ก็ได้
ยกตัวอย่าง อย่างผมเขียนแล้วบอกว่าเป็นแบบกวีนิพนธ์ไม่มีฉันทลักษณ์
แล้วผู้อ่านจะรู้ได้อย่างไรครับ เพราะความจริงก็คือผมไม่เคยเขียนกวีนิพนธ์ครับ
ทั้งที่ผมก็คงเขียนผิดลักษณะของกวีนิพนธ์
....
แล้วในยุคปัจจุบัน แต่ละบุคคลจะได้รับการยกย่องว่าท่านนั้นท่านนี้เป็นกวีแล้ว
อันนี้มันไปอย่างไร มาอย่างไรครับ ผมงงจัง อย่างถ้าผมจะยกว่าท่านบางแคเป็นกวีแล้ว
(ไม่ใช่ใช้ชื่อกวีนะครับ)ซ้ำบ่อยๆๆทุกโอกาส อย่างนี้ในวงการจะยอมรับและยกย่องตามไหมครับ
....

เหมือนกับผมไม่เคยเขียนกลอนแปด แล้วก็เริ่มหัดเขียน ก็ต้องมีจุดนั้นจุดนี้ผิดแน่นอน

ส่วนมากผมเห็นในกลุ่ม กวี ต่างๆตามเฟสบุ๊ค มักจะนิยมเขียน
ในรูปแบบไม่อิงฉันทลักษณ์ครับ
                          (คำของคุณมนต์ฯ)
อย่างนี้ถ้าผมเขียนแบบไม่มีฉันทลักษณ์ขึ้นมาบ้าง แล้วบอกว่านี่คือกวีนิพนธ์
จะไช้ได้ไหมครับ  จะเป็นผลสัมฤทธิ์ไหมครับ หรือยังต้องมีอะไรประกอบอีกบ้าง


 "ทำไมถึงมีการนิยมเขียนกวีนิพนธ์ มากกว่าเขียนกลอน"
.                                                   (คำถามของคุณมนต์)

ส่วนมากผมเห็นในกลุ่ม กวี ต่างๆตามเฟสบุ๊ค มักจะนิยมเขียน
ในรูปแบบไม่อิงฉันทลักษณ์ครับ
.                                     (กระทู้ตอบ 2  ของคุณมนต์)

อย่างนี้จะเรียกว่า มากกว่า ได้หรือเปล่าไม่ทราบ
จะเป็นการคาดคะเนไหม เพราะยังมีนักกลอนอีกเท่าไรที่ไม่ลงเฟสไม่ลงไลน์
หรือแม้แต่ไม่ลงเว็บต่างๆ ไม่มีใครรู้

เวลาผมเขียน ผมก็ไม่กล้าใช้คำว่าเขียนกลอนหรอกครับ
เพราะถ้าบอกว่าเขียนกลอน เพื่อเรามีผิดมีพลาด จะโดนคำหนิเอาได้ครับ
                                                                 (กระทู้ของคุณมนต์)
ครับผมใช้คำว่า เขียน(หรือแต่ง)กลอนมาแต่เริ่มต้นครับ
และก็ยินดีรับคำชี้แนะแก้ไขจากทุกๆท่าน และพร้อมกับเข้าไปแก้ไขงานใหม่
ให้ถูกต้อง
ผมไม่คิดว่ามีใครมาตำหนิ แต่เขามาบอกว่าตรงนี้ให้แก้ไขเป็นอย่างนี้จึงจะถูกต้อง จากอะไร
ย่อมจะเรียกว่าตำหนิไม่ได้
คนที่มาตำหนิ แล้วออกไปเลย ไม่บอกว่าทำอย่างไรจึงจะถูกต้องได้...นั้นไม่เคยได้รับครับ

แต่ถ้าบอกแล้วผมไม่แก้ไข มันก็จะผิดอยู๋อย่างเดิม ใครเอาไปใช้เผยแพร่ต่อ
มันก็ผิดๆอยู่อย่างนั้น สงสารเขาครับ

ขณะเดียวกันข้อความข้างล่างนี้คุณขอรับคามช่วยเหลือชี้แนะ
แต่คุณกลับไม่ทำตามที่ได้รับการชี้แนะเลยนะครับ


ผม มนต์ เมืองชัยภูมิ เป็นนักกวีกลอนมือใหม่
ด้อยประสบการณ์ แต่อยากแสดงผลงานและฝีมือ
หากผลงานที่ออกมา มีข้อผิดผลาดประการใด
รบกวนพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ

มนต์ เมืองชัยภูมิ


ขอบคุณคุณมนต์ครับ
หวังว่าคงจะได้รับทราบความคิดเห็นคุณเพิ่มเติมอีก

บางม่วง

             สวัสดีครับทุกท่าน
     กล้าเข้ามาที่อารมณ์กลอนนี่ก็เพื่อมาฝึกเขียนกลอนต่างๆ
ท่านปู่"ระนาดเอก"และท่าน"ลุงศิลาสีรุ้ง"คอยแนะนำให้
และยังมีท่านป้า"แม่บ้านละอองดิน"คอยดักตีอยู่หลังไมค์  
จนมาถึงทุกวันนี้ กล้าก็ยังไม่เก่งพอฮะ..อิอิ
......................................
     กล้าเข้ามาอ่านหลายรอบก็ยังงงง่ะ
เคยทำแต่วิทยานิพนธ์
กวีนิพนธ์เป็นไงนะกล้าชักสนใจซะแล้วสิครับ

     กล้าจึงขอความกรุณาจากท่านพี่"มนต์ เมืองชัยภูมิ"
ให้นำกวีนิพนธ์ที่ท่านพี่"มนต์"ได้เคยเขียนไว้มาวางให้กล้าได้อ่านได้ศึกษาหน่อยนะครับ

             ขอบพระคุณขอรับ

                     กล้า

                

(ต่อไปนี้คือข้อแนะนำของอาจารย์สุวัฒน์ ไวจรรยา

รูปแบบของกวีนิพนธ์
-------------------
แบ่งตามประเภทของกวีและวรรณกรรมที่ปรากฏเป็น 2 รูปแบบ คือ
    - กวีนิพนธ์ฉันทลักษณ์
    - กวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์

กวีนิพนธ์ฉันทลักษณ์
------------------
    กวีนิพนธ์ราชสำนัก (ดู ฉันทลักษณ์) ได้แก่ โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน และร่าย
    กวีนิพนธ์ท้องถิ่น ได้แก่ กานต์ กาบ (อีสาน) กอน (อีสาน) กาพย์ (เหนือ) และค่าว

กวีนิพนธ์ไร้ฉันทลักษณ์
---------------------
ในช่วงที่การแต่งกลอนประเภทเคร่งฉันทลักษณ์และพราวสัมผัสถึงจุดอิ่มตัว บรรดากวีเริ่มแสวงหารูปแบบคำประพันธ์ใหม่ ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงความจำเจ และสามารถสื่อ สาร ได้อย่างเสรี ไม่ติดในกรอบฉันทลักษณ์ จึงปรากฏรูปแบบกวีนิพนธ์ที่เรียกกันว่า กลอนเปล่า หรือ กวีนิพนธ์แบบไร้ฉันทลักษณ์ กวีนิพนธ์รูปแบบนี้ได้รับความนิยมมากขึ้น และเป็นที่ยอมรับในวงวรรณกรรมของไทยสูงสุด เมื่อหนังสือรวมบทกวี ไม่มีหญิงสาวในบทกวี ของ ซะการีย์ยา อมตยา ซึ่งเป็นกวีนิพนธ์ฉันทลักษณ์อิสระ ได้รับการคัดเลือกให้ชนะเลิศรางวัลซีไรต์ ในปี พ.ศ. 2553)