อดีต คือ อดีต
ปัจจุบัน คือ ปัจจุบัน
..
เธอไม่เคยเจ้าชู้รู้แก่จิต
แต่เธอผิดพูดมากปากเลยเหม็น
พาลทุกครั้งที่กลับรับไม่เป็น
สองตาเห็นธาตุแท้แม้จะนาน
..
ฉันไม่ผิดแต่พลาดบังอาจแต่ง
เธอนั้นแรงได้ใจเกินไขขาน
จำเอาไว้ใจฉันทรมาน
ที่หย่าขาดรำคาญคนอย่างคุณ
..
สิบเอ็ดปีผ่านพ้น..ท้นพันผูก
มีแค่ลูกและหลาน..บ้านอบอุ่น
อดีตเคยกรีดใจไหม้เป็นจุน
เลิกว้าวุ่นอีกแล้วพ่อแก้วตา
..
ปัจจุบันหันใจฝักใฝ่ศิลป์
หอมหวลกลิ่นกานท์กลอนตอนศึกษา
พบคุณครูใจดี..สุดปรีดา
สละเวลาสอนสั่ง..ดั่งลูกตน
..
หลายหลายผู้..หลายนามเคยถามว่า
ที่ผ่านมาเหงาไหมในเบื้องต้น
ต้องยอมรับกับมันฉันก็คน
บางเหตุผลยังอยู่ใจรู้ดี
..
แต่เหมือนพรหมลิขิตขีดเส้นสาย
เบี่ยงบั้นปลาย..คล้ายทุกข์..กลับสุขี
ถึงไร้คู่เคียงข้างอย่างวันนี้
ถือว่าฟ้า..ปรานีที่สุดแล้ว
..
เพราะมีเพื่อนเพื่อนที่น่ารัก
กวีชาวบ้าน..
