หนุ่มชาวนามาเปรยเอ่ยคำพ้อ
แล้วใครหนอควงพราวมากสาวหมวย
ฉันคนสวนทวนย้ำมิสำรวย
แถมยังฮ่วยไร้หุ่นรุ่นลายคราม

จริงจากห้วงทรวงลึกมิยึกยัก
แล้วยังรักอยู่ไหมไหนขอถาม
มีเพียงแค่คำชมสมญานาม
ยิ้มสยามทุกวันที่ฉันครอง

มโนภาพฉาบฉายเรียงรายร้อย
เป็นออกบ่อยเพ้อฝันสวรรค์ผ่อง
ก้มหน้าจิ้มยิ้มเดี่ยวคนเหลียวมอง
บ้างก็จ้องแล้วถามว่าบ้ารึไง

ละอองดิน

 

 

หนุ่มชาวกรุงมุ่งเน้นเผ่นมาถาม
ช่างมากความทู่ซี้ขี้สงสัย
ถ้าแน่จริงวิ่งมาช้าอยู่ไย
จะรู้ได้ว่ามีของดีชัวร์

เห็นคุยข่าวกล่าวจริงว่าสิงห์เฒ่า
อย่าช้าเล่าใช่กวนหรือยวนยั่ว
จะปลูกรักสักครั้งหวังเนียนัว
จะกักตัวเป็นเชลยเขยพ่อเรา

สาวชาวสวน

 

เสียงชาวนาหน้าดำว่าช้ำจิต
ดวงลิขิตผันผกจึงตกหล่น
มือจับมั่นคันไถใฝ่ดิ้นรน
สู้ผจญหว่านกล้าท้าแดดลม

เธอช่ำชองเชี่ยวชาญชำนาญนัก
เรื่องปลูกปักคล่องนั่นพันธุ์ผสม
เอาเคล็ดดีวิชาน่าเชยชม
เห็นระดมหว่านรักเกลื่อนเหมือนข้าวเชียว

ละอองดิน

 

เก็บรอยยิ้มริมทางระหว่างก้าว
ทุกเรื่องราวสดับประทับใส่
สู่กมลจนลึกผนึกใน
เพื่อตรองไตร่ทบทวนมิด่วนทำ

ย้อนนึกถึงวันวารผ่านเท่าไหร่
สู้คว้าไขว่อดทนคนเหยียดย่ำ
กี่ครั้งหนบนทางหมางระกำ
กอบความช้ำชุ่มโชกโศกเหงามี

ฝ่าขวากหนามตามทางโลกกว้างนัก
สิ่งที่รักเลือนรางห่างวิถี
แม้ภัยพาลหาญกล้ามาราวี
ถึงวันนี้...บอกกับตัวอย่ากลัวโว้ย...!?

ดิน

 

 


ปรารถนาแห่งใจไว้ที่ตั้ง
เสริมพลังแห่งกายให้แน่วแน่
อุดมการณ์ฐานรากยากเปลี่ยนแปร
มั่นเที่ยงแท้ทางเดินเผชิญไป

หากทุกข์ท้อขอจงอย่าหลงเศร้า
มาแนบเนากันพี่ตีฉิ่งได้...(เฮ่ย)
หลอกเพื่อนพ้องร้องรำฉ่ำชื่นใจ
แล้วหลับในรัตติกาลผ่านอีกคืน

ดินอ่ะนะ

 

ช่วยตีฉิ่งตีฉาบให้วาบหวิว
ฉาบฉิ่งปลิวพลิ้วตามเมื่อยามตื่น
มาเถิดมาฮาเฮเร่ครึกครื้น
ให้แช่มชื่นชุ่มฉ่ำล้ำอุรา

จะหลอกเพื่อนหลอกใครเราไม่สน
เพราะเรามีกมลคล้ายคนบ้า
เพื่อผ่อนหนักพักหน่อยค่อยค่อยมา
ใครเฉื่อยช้าตีกรับขยับกัน

สิริวตี
วิ้ววว   วันนี้ก็จะบ้าๆนิสนุง