เมื่อเราแก่ลงไปสู่วัยเกษียณ
เริ่มขีดเขียนรำพึงถึงความหลัง
ความเปลี่ยนแปลงของชีวิตอนิจจัง
ไม่จีรังทั้งสังขารและลาภยศ
จากที่เคยมีคนคอยรายล้อม
เขาก็พร้อมจากไปไม่ปรากฏ
จากที่มีคนค้อมน้อมประนต
ก็หายหดหมดไปไร้คนเยือน
คงเหลือแต่โฉมตรูคู่ชีวิต
เป็นคู่คิดเสวนาประสาเพื่อน
เป็นผู้แก่ผู้เฒ่าอยู่เฝ้าเรือน
วันปีเดือนผ่านไปไม่รอเรา
สูงสุดสู่สามัญอันเรียบง่าย
วัยสุดท้ายมาถึงจึงเงียบเหงา
ตั้งสติรู้เท่าทันเพื่อบรรเทา
จิตปล่อยวางว่างเปล่าเบาสบาย
