ต่อกลอนสุนทรภู่เชิดชูผลงาน

"มีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท"
ท่านประกาศภาษิตกลอนไว้สอนหญิง

ไชยเชษฐ์

..........................

"ถึงพูดไปใครเขาจะเห็นจริง
เขาว่าหยิ่งยกยศเหมือนมดตะนอย"

 ท่านสอนหญิงอย่าหยิ่งเกินภูมิศักดิ์
เขาจะมักเมินลดแล้วถดถอย
หากเป็นหญิง"ผู้ดีคงมีรอย
ไม่กล่าวถ้อยเขาก็รู้ว่าผู้ดี"

อันเป็นหญิงเรื่องจริงยิ่งลำบาก
หลายสิ่งมากเพื่อให้รับกับศักดิ์ศรี
หากน้อยไปมากไปไม่พอดี
อยู่ทุกที่ต้องสร้างทางสว่างงาม

สิริวตี


ปล. ขออนุญาต ยกกลอนท่านไชยเชษฐ์ที่วางให้ต่อ ในกระทู้ต้อนรับ เปิดกระทู้ใหม่ตรงนี้นะคะ  ขอเชิญชวนทุกท่านมาร่วมเชิดชูผลงานสุนทรภู่กันด้วยค่ะ ^^

 
"เป็นสตรีย่อมมีมารยาท"
"จะทำการ"ก็สะอาดไม่ผลีผลาม"
แม้ก่อนนอนกราบสามีช่างดีงาม
เป็นนิยามความดีสตรีไทย

รักสามีดีจริงทุกสิ่งอย่าง
มิเว้นว่างเปลี่ยนจิตคิดเฉไฉ
รักสามีห่วงหาทุกคราไป
คอยเอาใจด้วยรักและภักดิ์ดี

ต้นตระกรานต์

อะไรจะดีขนาดนั้น ..หาไม่เจอหรือเธอไม่มี

อ่านนิราศเมืองแกลงช่างแหนงหน่าย
สุริย์ฉายหมดแจ้งแสงรังสี
ท่านผ่านบางละมุงไปในทันที
เจอกระแสวารีเห็นแมงดา

"ในกระแสแลอวนเห็นโป๊ะล้อม
ลงอวนอ้อมโอบสกัดเอามัจฉา
โอ้คิดเห็นเอ็นดูหมู่แมงดา
ตัวเมียพาเที่ยวลอยอยู่เล็มไคล

เขาจับตัวผัวทิ้งไว้กลางน้ำ
ระลอกซ้ำซัดซาดให้ตัดษัย
พอเมียตายฝ่ายผัวก็บรรลัย
โอ้เหมือนใจที่พี่รักภัคินี"

อันโลกจริงหญิงชายที่หมายรัก
และฟูมฟักอย่างแมงดาหาไหนนี่
หากหญิงวายชายได้ใหม่กระไรมี
เพราะยุคที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

สิริวตี

 

"แม้น้องตายพี่จะวายชีวิตด้วย"
ขอมอดม้วยเคียงข้างอย่างแรกเริ่ม
แม้เป็นยุคไอทีพี่คอนเฟิร์ม
จะคอยเพิ่มความรักประจักษ์ใจ

ยกนิราศวัยหนุ่มรุ่มร้อนจิต
สุนทรภู่ลิขิตคิดยิ่งใหญ่
ยกวรรคทองมายืนยันมั่นสายใย
เพื่อยกให้เป็นยอดหญิงมิ่งกมล

ไชยเชษฐ์

คิดเช่นนี้ดีแล้วน้องแก้วเอ๋ย
ไม่เกินเลยคุมใจใฝ่สงวน
อันความรักจากพี่ที่ชักชวน
ทุกถ้อยถ้วนดั่งพี่น้องท้องเดียวกัน

"เมื่อสุกงอมหอมหวนจึงควรหล่น"
อยู่กับต้นมิหวั่นไหวไม่โศกศัลย์
คงได้เจอรักแท้แน่สักวัน
ดำรงมั่นศักดิ์ศรีสตรีไทย

ไชยเชษฐ์

อยากสงบร่มเย็นเห็นจำเพาะ
ก็สืบเสาะจับธรรมน้อมนำใส่
ปราศจากกิเลสอาเพศภัย
อยู่ที่ไหนทุกข์เมินเหินลำเค็ญ

"ประการหนึ่งซึ่งขาดพระศาสนา
ทั้งโลกาเกิดทุกข์ถึงยุคเข็ญ
ซึ่งจะหลับดับร้อนให้ผ่อนเย็น
ก็ต้องเป็นไมตรีปรานีกัน"

สิริวตี


 

ถึงต้องง้าวหลานแหลนสักแสนเล่ม
ให้ติดเต็มตัวฉุดพอหลุดถอน
แต่ต้องตาพาใจอาลัยวรณ์
สุดจะถอนทิ้งขว้างเสียกลางคัน

ท่านสุนทรภู่


พี่นอนหนาวร้าวช้ำอกกล่ำเลือด
น้ำตาเหือดแห้งลงอยู่ตรงหน้า
เธอเดินเร่เหหันมิพลันลา
รักไร้ค่าจากหญิงวิ่งหายไป

จั่นเจา

" ทั้งรำพันสรรเสริญเห็นเกินนัก           
ถึงจะรักก็ไม่รักจนตักษัย
ที่ข้อนั้นครั้นจะเชื่อก็เหลือใจ           
เขาว่าไว้หวานนักก็มักรา "

อาจมิได้เคียงกันในวันนี้
โอกาสมีสบสุขคงยุคหน้า
เชลงร้อยถ้อยแจ้งแถลงมา
ตามชะตากำหนดกฎแห่งกรรม

สิริวตี
 

ถึงทุกข์เข็ญมิเห็นใจในวันนี้
ด้วยบุญมีบาปปลงคงถลำ
หมดเวราพร่าเลือนเหตุเงื่อนงำ
ไม่ผิดซ้ำตลอดคงรอดตัว

หวานพันหมื่นตื่นตามิพาชอบ
ขมตลอดละใส่ฝังในหัว
เหตุมิแจ้งแถลงจังที่ยังกลัว
ฟ้าสลัวตอบสว่างเกินอ้างอิง

กฎแห่งกรรมทำไว้น้อยได้มาก
กฎแห่งจากระกำย้อนจำสิ่ง
กฎแห่งอยู่ทุกยามตามความจริง
กฏน้องหญิงเคยแจ้งยังแคลงใจ

จั่นเจา

"กระแสชลวนเชี่ยวเรือเลี้ยวลด
ดูค้อมคดขอบคุ้งคงคาไหล
แต่สาชลเจียวยังวนเป็นวงไป
นี่หรือใจที่จะตรงอย่าสงกา"

เพราะว่าพี่ปิดป้องที่ข้องอยู่
ก็จงรู้เผื่อได้รักภักดิ์วันหน้า
จึงหลบเลี่ยงเมินหมองมิมองมา
สุกัญญาครวญนึกตรองตรึกดี

สิริวตี
 

น้ำละล่องฟ่องฟอยเป็นรอยริ้ว
มองเป็นทิวแนวลับจับตาศรี
คิดผิดแผกแตกต่างกลางนที
เปรียบฤดีถาแถกระแสชล

ไหลวนเวียนเปลี่ยนทางตามวางทิศ
พระพายติดประจักษ์หักเหหน
เปรียบลมหญิง สิ่งใหม่ไร้ตัวตน
เช่น รักหล่นหลีกหนี พลัดพี่ไป

จึงกระทำนำใจให้ผันเปลี่ยน
วกวนเวียนระลอกคลื่นฉอกใหม่
เหตุคลื่นเก่าเฉาร้างเดินห่างไกล
ถาคลื่นใหญ่ระเห่วกเร่วน

หากลมนิ่งน้ำน้อยคงลอยนิ่ง
มิไหวติงวนผุดสุดเวหน
หากลมไหวสะบัดพัดหมุนจน
น้ำสุดทนลอยหนีคือที่มา

จั่นเจา

"อย่ารู้จักพลักผลิกทั้งหยิกข่วน
แขนแต่ล้วนรอยเล็บเจ็บหนักหนา
ให้แย้มยิ้มพริ้มพร้อมน้อมวิญญาณ์
แล้วก็อย่าขี้หึงตะบึงตะบอน"

เพราะความคำล้ำเลิศประเสริฐนัก
ด้วยรู้จักเรียงรายฉายอักษร
รู้กระบวนการแนบแบบกลกลอน
ใยจะไม่รู้ย้อนผ่อนเติมตาม

น้องจึงหมดสงสัยทั้งใจจิต
ที่ปกปิดพี่ป้อนน้องอ้อนถาม
ขอบพระคุณยังจำดำเนินความ
ทุกโมงยามเช้าค่ำย้ำเข้านอน

สิริวตี
 

เปิดหนังสือถืออ่านกานท์ผุดผ่อง
อาจด้วยน้องเรียนน้อยด้อยอักษร
ขอครวญครางทางเอกวิเวกวอน
เผื่อมิอ้อนแล้วหยุดพี่ทรุดโทรม

"ได้อิงแอบแนบกายค่อยคลายโศก
เหมือนคนโรคซึ่งได้รสโอสถโสม
มาซึมซาบอาบอุระประชะโลม
ที่ทรุดโทรมหนักนั้นค่อยบรรเทา"

สิริวตี