จะมีใคร..ว่าเราไหมนี่
..
รื้อตำนานนั่งเขียนจนเวียนหัว
เขียนมั่วมั่วแบบนี้ไม่ดีแน่
ประติดประต่อก็ไม่ถูก..ทุกข์ดีแท้
สงสัยแก่..กระโหลกกะลาน่ารำคาญ
..
ตะเพาแก้วแวววัยเหงื่อไคลย้อย
นั่งหน้าจ๋อยหนอยแน่เรียกไม่ขาน
ตะเพาทองมองหาอยู่ช้านาน
บิดาเรียกขึ้นบ้าน..วานอย่าช้า
..
คุยกับพระอภัย..ใช่ไหมเล่า
เห็นยืนเฝ้าตั้งแต่สายจนบ่ายกว่า
นั่งเป่าปี่ตั้งนานประสานตา
ถือชบาดอกงามอร่ามใจ
..
แก้วหน้าม้าขาหัก..คงพักวิ่ง
มโนราห์ยืนนิ่ง..เต้นลิงใหญ่
กะเผลกเหอะนางแก้วจับราห์ไว้
เล่นตั้งเตก็ได้..เอาไหมแก
..
เห็นกัญหา-ชาลีลูกพี่ไหม?
ไปซนไหนหนอนี่เมื่อกี้แม่
มาถามหาหน้าเศร้าเราร้องแง
สงสารแท้มัทรี..ชี้ส่งไป
..
นางผีเสื้อสมุทร..สุดเหว่ว้า
พระสุธนหายหน้า..พาร่ำไห้
หนีจากถ้ำดำผุด..สมุทรไกล
เจอะที่ไหน..จะหม่ำให้หน่ำเลย
..
นางเงือกคอยเงาะป่า..น้ำตาหยด
พี่พูดปด..เป็นแน่หรือแค่เอ่ย
จะหนีเมียมาหาไม่น่าเปรย
ใครรู้คงเยาะเย้ย..อยากเสยนัก
..
พิกุลทองจ้องหน้าทำตาขวาง
พระรามขว้างคันศร..กระดอนปัก
ปลาบู่ทองหลบทันไม่งั้นชัก
หากเจ็บหนัก..ถูกทอดไม่รอดเอย
..
กวีชาวบ้าน..
...
เราจะบาปไหมแก เขียนแบบนี้
นิทานเขาเพี้ยนหมด..