เจริญธรรมกรรมฐานมานานนัก
จนเจียนจักบรรลุอายุขัย
สิ้นความสุขทุกข์ขังฝังทรวงใน
ตรมฤทัยทดท้อทรมาน

บุญหรือบาปสาปให้ฉันไร้คู่
จำต้องอยู่เดียวดายไร้แก่นสาร
นับวันหญิงยิ่งเฉาเหงารุกราน
ต้มยาทานบำรุงพยุงตน

เริ่มรอยเรียวเหี่ยวย้อยห้อยบางส่วน
ตรงที่ควรกระชับกลับยู่ย่น
สิ่งตึงตันนั้นเพี้ยนเวียนมาปน
บางอย่างหล่นร่วงหลุดสุดเสียดาย

นั่งรำพึงรำพันวันเมื่อยล้า
เอายาทานวดเค้นมิเห็นหาย
ลองอาบน้ำสระผมชะโลมกาย
ยังทุรายทุรนหม่นในทรวง

มีโรคมากยากหายเบื่อหน่ายนัก
แถมเรื่องรักสลายจนวัยล่วง
เมื่อทุกอย่างจางกร่อยปล่อยตามดวง
กลับมาห่วงเรื่องทรัพย์อีกนับล้าน

หลับตานอนครั้งใดไม่สนิท
เฝ้าครุ่นคิดวุ่นวายรายรอบด้าน
วันใดละโลกพ้นคนบ่นบาน
แม้สังขารลับหายมิวายตรม..(เห้อ...?)

ละอองดิน

 

เจริญกรรมทำฐานไว้นานยิ่ง
เรื่องควรทิ้งลงนะมิละข่ม
ทั้งโลภหลงจงชังยังโง่งม
ยึดติดหล่มงกเงิ่น..หลงเงินลวง

ตั้งสติตริตรองลองทำใหม่
ท่องคำไว้…เงินทองมิต้องหวง
…สวยที่ใจใช่ร่างแค่กลางกลวง
..หากนึกห่วงหวลนึกลองฝึกตาย

แค่สามอย่างวางไว้ห้ามไกลหลบ
จงถือครบทุกเมื่อ…ยามเบื่อหน่าย
คราทุกข์เศร้าเหงาจิต…เจ็บพิษกลาย
ยาสลาย…คือมรณา…จงอย่าลืม


ท่องไว้ๆๆๆ   5555  มรณานุสติ

 

สดับคำเรียงร้อยน้องน้อยชอบ
พระธรรมปลอบหัวใจให้ด่ำดื่ม
ชีวิตคือกายเขาเราขอยืม
มิควรปลื้มสังขารมันพานลวง

อันเงินทองนอกกายใช่สิ่งแท้
สรรเสริญแซ่ซ้องส่งปลงใหญ่หลวง
อันสุขเพิ่มเรียงรายหนีหน่ายปวง
ที่ตามทวงคือทุกข์คุกคามใจ

จากเสียก่อนจะจากจึงมิเจ็บ
เก็บมากเก็บสุดลึกฝึกฝนได้
ตายเสียก่อนตายจริงอย่านิ่งไป
ฝึกกันไว้ทุกวันมันจะดี

อันหัวใจของน้องบอบบางแท้
พึ่งพระธรรมนั้นแน่แพ้มิหนี
น้ำตาตกข้างในหวั่นไหวมี
หยิบพระธรรมบทนี้มาปลอบโยน

สิริวตี

อนุโมทนาสาธุจิต
ผ่องพิสิฐสติตั้งมิพลั้งโผน
สัมปฏิจฉนะมาปลอบโยน
โผล่พ้นโคลนเลนดินจินต์พิไล

 ทำต่อเถิดเจิดจรัสทัฬหิกัมมะ
 สุนทระอนาคตเสริมสดใส
 สัมปหังสาพาปลื้มดื่มด่ำใจ
 รักษาไว้ ปฏิบัติสัชชนะ  
 
 

สติลองตรองแล้วแห้วทุกครั้ง
คล้ายหมดหวังเงื่องหงอยมิค่อยปลื้ม
จิตไม่ผ่องหยองแซมแถมขี้ลืม
แสนด่ำดื่มฟัง"จั่น"นั้นเจรจา

จิตประหวั่นสั่นไหวใจจดจ่อ
เห็นคนหล่อบางทีตีหลายหน้า
คนข้างบ้านขานกล่าวได้ข่าวมา
เธอไล่ฆ่าชีเฒ่าเผาโรงเรียน

 

รสพระธรรมฉ่ำทรวงเกินปวงสรร
อัศจรรย์จิตเด่นดังเล่นโขน
บ้างบทยักษ์ทุกข์เข็ญคล้ายเป็นโจร
บ้างทะโมนรายเรื่อตามเบื่อไป

รัก...พะนอรอละเกณฑ์กะ..ก่อ
ทุกข์...ทดท้อ..ติดชะ..เปื้อนปะ...ให้
สุข...สว่าง..แวววับ..แสงจับใจ
ธรรม...ยิ่งใหญ่..ส่องหล้า..ส่องพาเดิน

 

 

ย่ำแย่นักเนาะฉันทุกวันนี้
คงพูดจาพาทีมิเอาไหน
เพื่อนพ้องเพิกเลิกลาต่างพาไกล
คนเคียงคู่รู้ใจยังบ่ายจร

มารู้ตัวชั่วช้าน่าชังนัก
มิน่ารักถึงกลายชายถอดถอน
เอ่ยอะไรไร้แก่นดูแคลนคลอน
ทุกบทตอนเลื่อนลอยด้อยสาระ

มิมีหน้ากล้าสู้ผู้คนอีก
จำต้องหลีกหลบเร้นเผ่นหนีผละ
เลิกจารจดบทกลอนอ่อนวาทะ
ลาแล้วนะละอองดิน สิ้นน้ำตาล

 

มาตัดห้องช่องน้อยคล้อยตัวรอด
วลีบอด..เหนื่อยอ่อน..กลอนขับขาน
หากละอองลองลิ้นหมดสิ้นทาน
ยังมีหวานอื่นวางหรืออย่างไร

นักกลอนแต่งแห่งนี้พวกฟรีแลนซ์
ว่าง...ข้ามแดนร่ายอักษร..ย้อนมาใหม่
มีงานเข้าเจ่าจุก..ทนทุกข์ไป
งานเสือกไสผ่านพ้น..แวะวนมา

เป็นแบบนี้นทีกว้างคราว่างว่าย
มิใช่หน่ายเบื่อบ่นไร้มนต์หา
บ้านเปี่ยมสุขสนุกใจไม่อยากลา
เบื่อแต่ป้า...คนเนี๊ยะ..เพี๊ยะประจำ

555  อยู่ใกล้  เจ็บจุงเบย   เดี๊ยวผลั่ก  เดี๊ยวผลั่ก 

 

 


ดู๋..กุข่าวกล่าวหามาว่าฉัน
คำเย้ยหยันทิ่มแทงเลือดแดงก่ำ
หวดด้วยแส้แถเถือหนังเนื้อช้ำ
ยังมิหนำใจ"เจา"เอาประจาน

ทำเยี่ยงนี้ได้ไงไหนว่ารัก
ฉันมิเคยใจยักษ์ ไหน..หลักฐาน
ไยปั้นน้ำเล่าหนอพ่อใจมาร
จามด้วยขวานสักทีปากดีนัก

ก็ช่างใครฟรีแลนซ์ฉันแน่นปึ๋ง
คล้องตรวนตรึงเสาแปดศอกตอกสลัก
อารมณ์กลอนที่เดียวอย่าเทียวซัก
พูดแล้วชักหงุดหงิดเชอะ..ข่าวบิดเบือน

พูดแล้วชักหงุดหงิดเชอะ...ปิดคอมพ์...นอน

 

คล้องตรวนตรึงแปดศอกตอกสลัก
โห..น้ำหนัก..เปิดเผย..เลยหรือเพื่อน
ต้องล่ามไว้ใส่จับกับเสาเรือน
เลี้ยงเสมือน..คชา..น่าหวั่นกลัว

ใช่เต้าข่าวฉาวฉล…หลอกบ่นว่า
เห็นกับตา..รายวัน…รู้กันทั่ว
ขู่ทำร้ายหลายกระทู้…ย้อนดูตัว
ไฟสลัว..มิคุ…กุได้ไง



เรื่องจริง…เฟ้ย

 

ทำเป็นนกกะปูดพูดซี้ซั้ว
อ้างรู้ทั่วโน่นนี่แล้วมีไหม
พยานน่ะพยาน น่ะคือใคร
อย่ามาใส่ความเน่า..เราแสนดี

บอกมาเลยเฮ้ยเพื่อนอย่าเบือนบิด
ใจลื้อคิดไงกันทุกวันนี่
บอกเบื่อนักเบื่อหนาตามราวี
ชอบละซี้ปากกับใจไม่ตรงกัน