มีศักดิ์ศรีแต่ลืมตนกมลหมอง
ขาดปรองดองตรงนี้และที่อื่น
เอาฐานะวัดถนนที่ตนยืน
คราคนเขาเอาคืนเพิ่งตื่นตัว

 

สันดานเถื่อนเกลื่อนถนนคนเหยียดหยาม
ถูกประณามสมควรแล้วแนวทำชั่ว
คิดว่าตนสูงส่งหลงเมามัว
จึงตั้งตัวเป็นศาลเตี้ยเหี้ยบรรลัย

วิริน