สระอะ..สระอี นี่รักได้
สระโอ..สระไอ..เราใช่อ้อน
พยัญชนะก็รัก..ใช่นักกลอน
หยุด! อย่าค้อนเคืองโกรธโปรดเห็นใจ
..

กฎเจ้าป่ามาเมืองที่เฟื่องฟุ้ง
วรรคแรกรุ่งเปลี่ยนกฎบัตรจัดอักษร
เป็นพูนเพิ่มห่วงหาอนาทร
ลบความร้อนลำเค็ญเน้นผ่อนคลาย

วรรคสองขอให้สิทธิ์ความคิดเขา
ความอ่อนโยนขัดเกลาเป็นเป้าหมาย
จะรักใครก็งามตามสบาย
เอาใจจ่ายเน้นแจกไม่แลกคืน

วรรคสามหนออย่ารักเดียวเกี่ยวใจคล้อง
พ่อแม่ผองเพื่อนปราชญ์เห็นดาษดื่น
ดวงแดเคียงคงมั่นเป็นขวัญยืน
พอชุ่มชื่นแค่นี้ก็ดีใจ

วรรคสี่นี้วายปราณขานกล่าวแจ้ง
กฎเมืองขอเปลี่ยนแปลงแถลงใหม่
แม้ชาตินี้ชาติหน้าพาหทัย
ผูกพันไปแนบสนิทนิจนิรันดร์

สิริวตี

เอ้ามีมาแจกจร้าาาา

 

เมื่อนักกลอนแม่เหล็กกลอนเอกอุ
มาเปิดกรุบรรเลงเพลงออดอ้อน
แอบหลบลี้ฝึกปรือสื่อกำจร
คำสะท้อนสะท้านซ่านทรวงใน

กลอนพรานป่าเสน่ห์เท,ราด,รด
เหล่าสาวสดหลงคลั่งทั้งสาวใหญ่
บอร์ดหน้ากลอนระอุคุทันใด
เมื่อพรานไพรเดินดงหลงเยี่ยมเยือน..

หลวงนายฤทธิ์

ปล.หายไปนานเลยครับท่านพรานไพร
แค่ก้าวเข้ามาเยี่ยมเยือน บอร์ดก็คึกคักเลยครับ!!

 

มาทำเวบให้แดงแสดงเจตน์
กังวานเขตอารมณ์ปองทุกผองเพื่อน
จะสาวหนุ่มลุงหลานอย่าพานเชือน
รีบลงเรือนอารมณ์มาพรมกลอน

สิริวตี

เชิญมาๆๆๆทุกๆท่านเลยค่ะ ^^
 

สังคมเมืองมากฝุ่นและวุ่นว้า
ผู้คนน่าเบื่อหน่ายบอกไว้ก่อน
อีกแออัดรถราจราจร
โลกก็ร้อนมิเย็นเช่นป่าไพร

มีกฎจิตแจ้งจำดำเนินคล่อง
"สัมผัส"ต้องสงวนอย่าด่วนใกล้
อย่าเพิ่ง"ชิงสัมผัส"รัดกายใจ
"สัมผัสชิด"อดทนไว้ให้สัญญา

หากจะ"สัมผัสซ้ำ"ซ้ำที่รัก
อย่า"สัมผัสเลือน"นักไม่เข้าท่า
เอาอักษรสัมผัสกระหวัดมา
ทุกวรรคจึงมีค่าประสาเมือง

สิริวตี
 

ทุกสัมผัสกล่าวล้วนชวนแจ่มแจ้ง
มากแสดงปลอบปลุกเพิ่มสุขสันต์
ขอน้อมนบฤดีและชีวัน
ตามประพันธ์ผ่องผุดพิสุทธิ์กลอน

คนเมืองหลวงทำงานทั้งหนักเหนื่อย
อยากคลายเมื่อยปล่อยคารมคมอักษร
ทุกสัมผัสกระหวัดไว้ให้เว้าวอน
โปรดอย่างอนหากช้าจรลาไป

สัมผัสจะมิเลือนมิเลื่อนลับ
ทำ"วรรครับ"รับ-มอบตอบแทนให้
ชิงสัมผัสก็มิควรด่วนหัวใจ
"สดับ"ให้ชัดชัดแล้วจัดมา

เขียน"วรรครอง"งามนักเป็นวรรคเอก
แล้ว"ส่ง"เสกเปี่ยมปนมนต์คาถา
ให้ซาบซึ้งตรึงจิตแม้นิทรา
"สัมผัส"จิตวิญญาณ์ประสาตน

อาจมิมีมธุรสเขียนบทหวาน
แต่ดวงมานแรกรับมิสับสน
จะเปลี่ยนแปลกพยัญชนะสระปน
อย่ากังวลยังจำได้ไม่คลายคลา

สิริวตี

สวัสดีท่าน"พราน"ผู้ชาญเชี่ยว
วันนี้เลี้ยวลู่นอกออกจากป่า
สัมผัสใจใฝ่ถึงคะนึงพา
ทำให้"ดาร์"ร้อนรนพิกลจัง

อยากลิขิตขีดเขียนเจียนอักษร
แม้หลับนอนละเมอบ่อยเพ้อนั่ง
เหงื่อแตกพลั่กชักไหวในภวังค์
แทบจะคลั่งเหมือนมนต์มาดลใจ

มีโอกาสสาดสื่อถือวิสา
สะสางมาส่งความเพื่อถามไถ่
สบายสุขทุกทางหรืออย่างไร
รู้บ้างไหมนกน้อยคอยพรานดง