คิดถึงใครกันเล่าเจ้าไม่เอ่ย
ซ่อนเงื่อนเปรยเอาไว้ให้เฉลียว
หากคิดถึง"ตะวัน"นั้นแห้วเชียว
เพราะถูกเสี้ยวสนธยาพาเร้นกาย

เหลือตะวันคือคนจนเงินแสน
แถมขาดแฟนแค่นทุกข์จุกไม่หาย
ซื้อยาให้บังอรตอนไม่สบาย
จึงเดียวดายเงินหมด..อดข้าวเลย

ตะวัน

 

ยารักคือพิษร้ายหมายปลิดชีพ
ปรุงเป็นหีบเป้าหมายคงวายทั่ว
กระบี่หากไร้คมมิตรมกลัว
สมองยังมิมัวมีทางไป

เขย่านิดเขย่าหน่อยอย่าถอยห่าง
อ้าปากกว้างรสหวานมานปรุงใส่
เดี๋ยวจะติดจะต้องอย่างว่องไว
กระบี่ไม่ต้องใช้ให้เสียเเรง

สิริวตี
 

พิษน้ำลายร้ายเหลือเพราะเชื้อหวาน
หวั่นลมปราณแตกตายถูกหมายหัว
หากลดหวานลงบ้างคงสร่างมัว
แต่ก็กลัวพิษขมจะบ่มแทน

ที่หวาดเสียวกว่านั้นกลัวขวัญแหลก
ธาตุไฟแทรกแหกทรวงจะล่วงแผน
มอบพิษให้ท่าน"โซล"โก้แมนแมน
อย่าเคืองแค้นพี่น้องต้องแบ่งปัน

ตะวัน

 

เหตุรักคือ ยาพิษ ฤทธิ์ร้ายกาจ
ด้วยมิอาจ หยุดยั้ง พลังแฝง
รู้ทั้งรู้ เป็นพิษ ผิดสำแดง
ยังตะแบง เสพซ้ำ ชอกช้ำทรวง

ผลจากพิษ อิตถี สตรีเพศ
ถึงรู้เหตุ เลศนัย นั้นใหญ่หลวง
แม้รู้ว่า หวานอม คือขมลวง
ยังหลงบ่วง ล้วงชิด ปลิดวิญญาณ

อันว่าจอมยุทธ์ชาย ทั้งหลายหลาก
เคยลำบาก สู้รบ สยบผลาญ
ครั้นประสบ นารี พลีดวงมาน
ยากพบพาน ผ่านแล้ว แคล้วคลาดคลา

เฒ่าทารก...เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ
ท่องไว้ ท่องไว้ ท่องไว้นะ...กระบี่ทแกล้วทั้งหลายเอ๋ย

 

ตั้งนะโมเร็วไวด้วยใจหวั่น
พินิจพลันทันที..นี่เกสา
มันไม่เที่ยงเพียงน้อยด้อยโสภา
อีกโลมาก็ชัดอนัตต์ครอง

พร้อมนขาอย่าเห็นเป็นสิ่งสวย
ทันโตด้วยยิ่งเหม็นเห็นสยอง
ตะโจหนังอีกเล่าเน่าเป็นกอง
ล้วนแต่ของสมมุติคอยฉุดดึง

ให้ดวงจิตติดหลงดงตัณหา
อวิชชาครอบงำกระหน่ำขึง
มิให้พบมรรคาอันตราตรึง
เพื่อเข้าถึงแดนทิพย์พระนิพพาน

นี่คือเคล็ดจอมยุทธ์สุดร้ายกาจ
หากสามารถรวมจิตประสิทธิ์ขาน
ปราบนารีทั่วทิศพิชิตมาร
ข้ามสังสารยุทธภพ..จบกิจเอย ฯะ

..พรานไพร..

 

(ขอแจมด้วยนะท่านจอมยุทธ์ทั้งหลาย..)

ฟังสำนวนลีลาอันสามารถ
ดุจดังปราชญ์เมธีชี้เฉลย
"ตะวัน"น้อยด้อยยุทธ์สุดเปรียบเปรย
ขอชมเชยวันทาเป็นอาจารย์

ด้วยจิตหลงอวิชช์คิดไม่ตก
มิอาจยกสู่ธรรมกรรมฐาน
จึงวางวายพ่ายเลศกิเลสมาร
จวบวายปราณไม่แน่จะแก้ทัน

ธรรมดายาพิษฤทธิ์ร้ายเหลือ
มิอาจเผื่อปรานีชี้อาสัญ
แต่ฤทธิ์รักสาหัสอัศจรรย์
ยาพิษนั้นยังพ่ายมิหมายเทียม

ยิ่งจอมยุทธ์โสภีนารีสาว
สู้ทุกคราวมักพ่ายจนชายเหนียม
บางครั้งถูกย่ำยีฤดีเจียม
ไม่อาจเยี่ยมหน้าหันบรรพชน

นับจากนี้เห็นทางสว่างแจ้ง
วิชชาแฝงกระบี่จักมีผล
ชัยชนะเห็นชัดในบัดดล
เชิญหน้ามนประลองหายข้องใจ

ตะวัน

 

 

ข้ามิใช่จอมยุทธสุดแสนเศร้า
เป็นจอมเมาอย่างว่าอุราไหว
ขาดเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเหลียวทางใด
มืดมนไปทั่วถิ่นแผ่นดินทอง

ส่วนลีลาไม่มีลี้หลบก่อน
กลางวันนอนผ่อนพักพำนักห้อง
ย่ำราตรีทุกคืนยืนคอยมอง
จวบตีสองตีสามยามเมามาย

กอดเสาไฟอวกแตกแดกเผื่อหมา
ใช้เงินตราเปลืองจังสตังค์หลาย
จ่ายไม่อั้นเรื่องเล่นมิเว้นวาย
สาธยายให้ฟังดังนี้แล

ข้ามิใช่ยอมยุทธสุดแสนเศร้า
มีน้ำเมาเป็นเพื่อนเหมือนจะแย่
แต่อยู่ได้ไร้ทุกข์สุขดวงแด
จึงขอแชร์ให้รู้หมู่จอมยุทธ

วิริน
๒๑/๑๑/๕๙

 

ฝูงสุนัขดักล้อมห้อมหน้า-หลัง
สงสัยจังเตะตาพาสะดุด
แหวกฝูงหมาตาเพ่งพลางเร่งรุด
"วิริน"นุชจอมเมา..เจ้านั่นเอง

นอนอยู่ข้างเสาไฟให้ยุงกัด
คงจะจัดหนักมาหน้าบวมเป่ง
น้ำคลองสาดสร่างเมาเจ้าอย่าเกรง
แบกใส่เข่งสู่บ้าน..ลานประลอง

แม้นมิใช่จอมยุทธ์สุดสวาท
โฉมพิลาสอย่าเมินเพลินนอนห้อง
โปรดเข้าร่วมแข่งขันวันชิงทอง
เผื่อนวลน้องเปลี่ยนใจ..ไม่เมามาย

ถ้าเมายังสุขศานต์ถึงปานนี้
เลิกดีกรีสุขกว่ามาขวนขวาย
สาวหมัดเมาเจ้าหนาอย่ามัวอาย
จอมยุทธ์ชายหลายคน..รอยลเธอ

ตะวัน

 

ขอน้อมจิตน้อมใจใสพิสุทธิ์
รีบเร่งรุดคุณงามความพี่เอ่ย
เอาตามแบบพุทธะละเสียเลย
ตัวตนเคยถือไว้ก็ให้วาง

งามเกศาดำขลับรับแสงส่อง
ก็ขาวผ่องโพลนไปในทุกอย่าง
โลมาที่เคยยาวและเบาบาง
เริ่มร่วงตามรายทางแห่งกาลเวียน

อันนขาหนาสวยชมพูอ่อน
ดังวันก่อนกลายเปราะเพราะวัยเปลี่ยน
ทันตาขาวสะอาดดังขัดเจียร
มีชรามาเยี่ยมเยียนก็หลุดไป

ตะโจเอ๋ยเคยเต่งเคยตึงอยู่
ก็หดหู่เหี่ยวหาอายุขัย
อสุภะเกิดดับกับวันวัย
เอาอะไรมาฉุดมิหยุดเลย

พอเกิดความถ่องแท้แน่ไตรลักษณ์
จึงตระหนักครรลองงามผ่องเผย
หากมีคำถามใดไม่คุ้นเคย
โปรดจงเปรยคำมอบมาตอบความ

ควรตัดตรงสิ่งใดไม่อยากทุกข์
สงบสุขผ่องใสขอไถ่ถาม
กับโลกแห่งกิเลสอาเพศตาม
ทุกโมงยามเยื้องย่างอยู่อย่างไร

สิริวตี

แค่ละกามกิเลสเหตุวิบัติ
ปฏิบัติเรื่อยไปไม่ถลำ
ปิดอดีตเคียดขึ้งซึ่งทรงจำ
แล้วน้อมนำปัจจุบันมาเปลี่ยนทาง

รู้ชนะโลภหลงและปลงโกรธ
รู้จักโทษหัวใจที่ใส่สร้าง
รู้จักรู้และรับกับละ-วาง
คงสว่างสักวันพลันลองดู

อันกระบี่ที่ร่ายรำดำเนินท่อง
วนเวียนว่องยุทธภพสบสวยหรู
หากกระบี่ที่เห็นเป็นเช่นครู
ขอวธูตามติดมิผิดไป

สิริวตี

สิ่งมัวหมองครองจินต์ดังปิ่นปัก
เป็นสลักดวงแดยากแก้ไข
ด้วยต้นตอเอกอุสมุทัย
สาเหตุใหญ่ให้ทุกข์เข้ารุกราน

ธรรมดาอาเพศเหตุทุกข์ร้อน
มีมูลก่อนจึงจะเข้าประหาร
มีเหตุจึงมีผลดลบันดาล
ใช่ลอยผ่านเกิดตั้งโดยบังเอิญ

เมื่อตัณหาความอยากเข้าลากถู
จึงมาคู่ดิ้นรนบนขาดเขิน
แม่น้ำคือตัณหาบ่าเผชิญ
กว้างลึกเกินอุปมาสาครินทร์

ไม่มีวันเต็มแก่งแห่งความอยาก
นับวันหลากไหลบ่าชลาสินธุ์
ท่วมสัตว์ด้วยความอยากมากมลทิน
ตราบชีวินบรรลัยยังไม่พอ

เมื่ออยากมากทุกข์มากวิบากซัด
เอามนัสเดิมพันนั่นแหละหนอ
เมื่ออยากน้อยทุกข์น้อยไม่ลอยคอ
ดับต้นตอเสียได้ใจจึงเย็น

พุทธองค์ทรงแจงแสดงชัด
ทุกขสัจกำหนดรู้คือผู้เห็น
เพื่อละตัวตัณหาพาลำเค็ญ
ซึ่งมันเป็นรากตอก่อทุกข์ภัย

ละเหตุทุกข์ทุกข์ดับมิกลับติด
จึงมิผิดคำสอนถอนนุสัย
การละทุกข์โดยตรงประสงค์ใด
จึงมิใช่สิ่งถูกปลูกแนวทาง

ไม่ต้องตัดสิ่งใดถ้าใจทุกข์
เพียงปลอบปลุกจิตตนอย่าหม่นหมาง
แค่รู้ทันเหตุหงอยแล้วปล่อยวาง
จะเยื้องย่างทางใด..ใจก็เบา ฯะ

..พรานไพร..

 

สิ่งสมมุติฉุดวางเป็นทางแก้ว
หลงติดแร้วบ่วงโตก็โง่เขลา
อันชื่อนามผิดแผกแตกต่างเรา
ส่วนจิตเจ้ารู้กมลด้วยกลใด

เฉกเปลี่ยนพักตร์อาภรณ์ที่สวมปิด
เปลี่ยนจริตกิริยาอัชฌาสัย
จะรู้เขาคนเดิมผู้เติมใจ
เฉลยให้แจ่มแจ้งแสดงที

โลกที่หมุนวนเวียนเปลี่ยนและแปลก
เสริมและแทรกคุณงามตามวิถี
อรรถรสดวงแก้วผ่องแผ้วมี
ถูกไหมนี่ตอบตามความสงกา

สิริวตี
 

ก็งงๆหน่อยนะคะ ...คนเพิ่งหายป่วย