( คิดถึงลุงไพร...)

นอกบท

รักกวีมีมนต์ดลจิตหวาม
ขอคนงามถนอมวางกลางทรวงสาว
ประทับขวัญวันเหงาเล่าเรื่องราว
เผื่อยามหนาวต้องลมห่มกวี

แทนผ้านวมสวมทับรับไออุ่น
ต่างการุญหนึ่งใครผู้ไกลหนี
เขาอาจรอคอยท่าเวลามี
รับคนดีคืนถิ่น"จินตนา"

..พรานไพร..

หลายปีแล้วสินะ ไม่ได้ต่อกลอนกัน แต่ยังผูกพันและจำได้เสมอ


รักกวีมีมนต์ดาลดลจิต
ได้พบมิตรคอยฝึกกลอนศึกษา
หลายปีผ่านนานเนิ่นหัดเดินมา
หนึ่งครูบานั่นหรือคือลุงไพร

แรกฝึกฝนด้นคำครูนำต่อ
แม้ต้องรอหลายวันมิหวั่นไหว
เหตุด้วยลุงจากบ้านทำงานไกล
จากเมืองไทยไปซาอุฯมุทำกิน

แม้เวลาผันผ่านเนิ่นนานแล้ว
กวีแก้วคือครูมิรู้สิ้น
ท่านเป็นหนึ่งนำทางสรรสร้างริน
หนึ่งครูจินต์พิณจันทร์นั้นลุงไพร

6 ปีแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะจำได้ว่าสนุกมากๆและทำให้ต่ายได้เกิดความกล้าคิดกล้าเขียนค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
พิณจันทร์

จ้องจับหาหญ้าอ่อนตอนแก่เฒ่า
ไม่ดูเงาตัวบ้างช่างกล้านั่น
หรือว่าหญิงรุ่นราวเขารู้ทัน
ดู๊สิฟันหมดปากยังอยากเคี้ยว...(90.

..........................
พอ...แค่นี้ก็ขบเหงือกเขียวแล้วม้าง...