ขณะที่กำลังทำเค้าโครงเรื่อง และสะสมข้อมูลที่จะแต่ง “แม่ศรีวรรณทองภาค ๓” ได้รับสำเนา “พระนลคำฉันท์” จากเพื่อนนักกลอนในเว็บฯสมาคมกวีร่วมสมัย ผู้ที่ใช้นามว่า “ศรีเปรื่อง” อ่านแล้วเกิดความสนใจ จึงเสาะหา “พระนลคำหลวง” มาจนได้
  
               เมื่ออ่านอีกหลายรอบ  จนมีข้อมูลพร้อม จึงตัดสินใจที่จะแต่งนิทานคำ กลอนเรื่องนี้ก่อน  ตอนแรกคิดว่าคงใช้เวลาสักหนึ่งถึงสองปี   แต่เมื่อลงมือจริง ๆ  คือทำแบบหยุดไม่ลง  อยู่กับงานนี้ทั้งวันทั้งคืน ใช้เวลาไม่ถึงสี่เดือนฉบับร่างก็เสร็จ   จึงคิดต่อไปว่า  นิทานพระนลคำกลอนเล่มนี้  ถ้าหากเสร็จสมบูรณ์ทัน  อาจจะพิมพ์เผยแพร่   ในวันประชุมใหญ่สมาคมกวีร่วมสมัย ปีหน้า  และ ปี ๒๕๕๗ ซึ่งหนังสือพระนลคำหลวง ก็จะครบ ๑๐๐ ปีพอดีด้วย   ซึ่งพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเขียนในคำนำว่า พระองค์แต่ง พระนลคำหลวงเสร็จเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๕๗  

               ลักษณ์การแต่งนี้มิได้แปลงฉันทลักษณ์อันหลากหลายในพระนลคำหลวงมาเป็นบทกลอน  แต่อ่านเอาเนื้อความแล้วนำมาเล่า  ตัดส่วนที่พรรณนาซ้ำ ๆ ออกเพื่อความกระชับฉับไว  และมีเสริมเติมแต่งให้ต่อเนื่องเชื่อมโยงบ้าง
ตามจินตนาการของผู้เล่านิทาน  หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้รับความกรุณาจากทุกท่านช่วยกันติติง  ในข้อที่เห็นผิด หรือไม่เหมาะไม่ควรใด ๆ  
               สำหรับคำสัมผัสซ้ำในกลอนยาวต้องมีบ้าง แต่ขอไม่ให้มีในหน้าเดียวกัน ถ้าเป็นคนละหน้า ต้องห่างกันโดยมีบทกั้นกลาง อย่างน้อย สองบท  ขอท่านช่วยดูให้ด้วย  และมีตอนไหนที่อ่านแล้วขัด ๆ  เข้าใจยาก คลุมเครือ
หรือใช้คำศัพท์ที่ไม่ตรงความ  หรือสิ่งผิดเพี้ยนใด ๆ ก็ตาม แม้จะไม่ช่วยแก้ไขในจุด นั้น ๆ  ก็ขอให้ติติงมาเพื่อจะได้พิจารณาดูต่อไป สื่อสารกลับได้ทางข้อความเว็บฯสมาคมกวีร่วมสมัย หรือ Facebook


     

จะนำมาลง ณ ตรงนี้ ทุกวันอาทิตย์  หรืออย่างช้าวันจันทร์  สัปดาห์ละ ๗ หน้า

                                                                                                                             หน้า  ๘

                                                                                                                     หน้า  ๙

                                                                                                                    หน้า  ๑๐

                                                                                                                     หน้า  ๑๑


๏ ในคราพระมุนีชี้แจงเหตุ
จอมเทเวศฤทธิ์ไกรศักดิ์ไพศาล
อีกสามองค์ตรงมานั่งทันฟังการณ์
ร่วมอุทานพร้อมว่า “ข้าจะไป”

๏ มีองค์อัมรินทร์ปิ่นโกสีย์
ทั้งพระอัคนีที่ยิ่งใหญ่
ยมราชเจ้านรกปรกโลกัย
พระวรุณผู้ให้สายนที

๏ ครานั้นจตุพระเทวราช
ยุรยาตรแหวกฟ้ามาเร็วรี่
ดั่งแสงตรงลงสู่หล้าฝ่าเมฆี
ใกล้ธานีพระทัยสงสัยล้น

๏ สั่งสุรพาหนะชะงักไว้
มิเคลื่อนไหวหยุดระหว่างกลางเวหน
เมื่อเห็นราชพาหนะแห่งพระนล
วิ่งมาบนพื้นดินถิ่นไผท

๏ ความเร็วเท่าเรามาจากฟ้านั่น
ปวงเทวันแคลงจิตคิดสงสัย
ราชรถเทียมม้าอาชาไนย
แล้วไฉนเทียบกะทิพย์ยาน

๏ อัศวลีลาสง่ายิ่ง
พร้อมทุกสิ่งแลวิไลเกินไขขาน
เห็นฉะนั้นพลันเทวะโลกบาล
จึงประทานสันถวไมตรี

                                                                                                                 หน้าที่ ๑๒

                                                                                                                   หน้า  ๑๓


๏ “เทวโลกบาลนั้นมาพร้อม
แลหมายน้อมสู่ภาวะมเหสี
เชิญไปแมนแดนเทวาเหนือธาตรี
จักได้มีสุขสันต์นิรันดร์กาล

๏ เลือกเอาเถิดเทวินทร์มหินท์ชาติ
ผู้หมายมาดมอบรักสมัครสมาน
หรือเทวะอัคนีมีดวงมาน
พร้อมประทานรักจอมขวัญกัลยา

๏ หรือเลือกพระวรุณผู้พูนโลก
จะร้างโศกสิ้นทุกข์สุขนักหนา
หรือเลือกพระยมราชฆาตโลกา
จักพ้นภัยบีฑาสุขอานันท์

๏ ขอให้ทมยันตีนารีรัตน์
ปฏิพัทธ์เทวะจากสวรรค์
สมยศฐานารีศรีวิธรรภ์
จงเลือกสรรตามจำนงสักองค์เทอญ”

๏ จบคำฝากศักรินทร์ปิ่นสวรรค์
นลราชันเทิดเทวะสรรเสริญ
แต่ใจนั้นพลันโศกวิโยคเกิน
ฤๅเผชิญวิบากกรรมเคยทำมา