ชอบต่อกลอนเขียนกลอนปรัชญา ด้วยภาษาไพเราะเสนาะหู
แต่งให้คนที่อ่านได้เชิดชู เป็นความรู้แก่คนที่สนใจ
กำหนดกลอนสอนใจให้คนอ่าน มีหลายอย่างให้คิดให้หลงใหล
กลอนบางกลอนนั้นเศร้าถึงทรวงใน กลอนไหนใช่ก็รู้ดูกันเอา

มีเพื่อนเยอะใช่ว่าจะดีเหลือ เก่งแบบเสือใช่ว่าจะดีหลาย
จะดีได้ต้องอยู่แบบคลุกทราย แม้จะอายต้องรู้อย่าท้อแท้
จะได้เรียนสิ่งแปลกที่แตกต่าง มีนิสัยหลายอย่างที่ต้องแก้
ควรศึกษาหาความอย่างถ่องแท้ เพราะจะแก้สันดานให้เป็นดี

ความรู้สึกหลุดลอย ยากรู้หยั่งถึง
ในใจจึงแอบชู้ สวมเขา
ตีหน้าซื่อซ่อนผู้ เสียใจแทบสิ้น
รักเขาไม่ใช่เรา เธอเลยเลือกไป

อันความเหงา เราสุดเศร้า
อยากลืมเค้า เอ้าลืมยาก
เป็นคนดี ชีบอกกาก
อาละวาด ปาดน้ำตา

นาย นีร จารุจิตต์ ถูกลิขิตด้วยเทวา
ให้เจอทุกปัญหา ให้เรียนรู้แล้วจดจำ
ประหนึ่งถูกลิขิต ให้ชีวิตโดนกระทำ
พบเจอครูชี้นำ มลายสิ้นหินขวางทาง
เสียใจร้องไห้หนัก เพราะความรักถูกทำลาย
ผิดหวังจำจนตาย ว่ารักแท้ไม่มีจริง

อยู่กับเด็กอ่อนกว่า แม้งก็ซ่าไม่มีเกรง
ทำตัวเหมือนนักเลง ปั่นทุกอย่างโชว์ทุกทาง
เหตุผลไม่เคยมี ทางที่ดีควรเปิดกว้าง
อารมณ์อย่าให้ค้าง เพราะจะสร้างแต่ศัตรู
คำพูดมีเยอะแยะ ไม่ต้องแขวะกันหรอกยู
อยากมีมิตรแบบกู ก็ต้องรู้หัดเกรงใจ

ยามจะดีก็ทำได้หลายแบบ ยามจะแสบก็ทำได้หลายหน
จะคิดดีทำได้อยู่ที่ตน เกิดเป็นคนควรดีและจริงใจ
ยามจะดีไม่ควรทำเพื่อหน้า เหมือนคนบ้าหน้าใหญ่อวดศักศรี
ทางที่ดีควรทำเท่าที่มี เพราะจะดีกว่าทำ ได้คำอวย
กลอนบทนี้กล่าวถึงคนคิดดี คนที่มีจิตใจใสและสวย
ยามคนดีมีสุขขอให้รวย ขอให้สวยรวยหล่อไปจนตาย

กลอนสามคำ นำวิถี
พวกพ้องมี ดีสุขสัน
เมื่อพวกดี มีต่อกัน
ชั่งเหมือนฝัน มันดีจริง

บนนภาไล่ล้าง เมฆดำ
บางที่ถูกกระทำ ใคร่รู้
ต้นไม้ช่วยฝนพรำ ทำม่านน่าดู
ฝนไล่มาติดก้น อย่าได้เปียกปอน

ต่อไปนี้คำพิมจะเป็นกลอน จะสะท้อนนำกลอนเตือนสติ
ต่อไปนี้ปราชญ์น้อยจะลิขิต ให้ชีวิตไปต่อโดยลำพัง
กลอนแปดนี้บ่งบอกความรู้สึก ให้ผู้อ่านคิดนึกพึงระวัง
เราปราชญ์น้อยจะบอกถึงความหวัง อนาคตความหลังที่ผ่านมา
เราจะเขียนมันด้วยความรู้สึก เราจะสื่อให้ลึกด้วยภาษา
จะไม่สอนคนอ่านด้วยวาจา แต่จะพาให้คิดตามกลอนไป

ขอบพระคุณทุกท่านที่คอยสอน ขอบพระคุณนักกลอนระดับเพรช
ที่แต่งกลอนต้อนรับด้วยตัวเอง เหมือนนักเลงโครงกลอนสอนกวี
พิณมณีนั้นไซร้ใช่สูสี คุณดูเก่งดูดีล้ำสมัย
เป็นปัจเจกสุดล้ำมีความนัย ทำให้มีวิสัยแต่งกวี

เข้าฤดูหน้าฝนฉงนนัก เดี๋ยวร้อนหนักฝนตกฟ้าสดใส
เดี๋ยวร้อนอ้าวลมพัดเย็นทันใด ดุจทรวงในของใจใครหลายคน
ประดุจหนึ่งความคิดและจิตใจ เหมือนนิสัยของใครที่ซุกซน
เดี๋ยวก็แกล้งหยอกเล้าเศร้าบางหน ดูเหมือนคนที่บ้าไร้ยางอาย

โอ้จั่นเจาท่านคือยอดนักปราชญ์     เก่งฉลาดสุดล้ำดูสุขขี
เราปราชญ์น้อยจะต่อให้จงดี          จะสูสีหรือไม่ใคร่ดูเอา
อันตัวเราจะเขียนเพียรศึกษา         เก่งวิชาหลายด้านประจักเขา
จะแต่งให้โลกลั่น!!สะท้านเอา       เหมือนไฟเผาถล่มปฐพี

ยามจะไปใช่รู้ในความคิด   เสมือนจิตสั่งให้เราไปหา
ยามเพื่อนมาเหมือนรวมแหล่งปัญญา   เสมือนฟ้านั้นพาเราเจอกัน
ยามเราสุขพร้อมอยู่ไปด้วยกัน   อย่างกับฝันเรานั้นสุขสันมาก
ยามเราทุกข์เราพร้อมไม่ขี้ขลาด   เราจะสาดความโกรธให้ศัตรู

แด่เพื่อนฝูงฉันมิตรสนิทหลาย   ร่วมเป็นตายเคียงบ่าไปด้วยกัน
กูมีมึงเพื่อนตายเราพร้อมฝัน   ยามมีกันเรารู้เราสู้ตาย

ท่านก็อวยเกินไปใช่ว่าเก่ง  ผมนั้นเร่งเรียนรู้อยู่หลายคืน
ตอนผมแต่งผมนั้นไม่ได้ฝืน  มีความสุขทุกคืนเมื่อแต่งกลอน
โดนวิจารณ์เรื่องกลอนมาแต่ก่อน  แลดูอ่อนก็ใช่ไม่ขัดสอน
ที่ผู้พูดวิจารณ์ในทุกตอน   ที่ท่านสอนผมจำไม่เคยลืม

หลับตาวาดความฝันให้เป็นจริง   แต่หลายสิ่งติดค้างยากสะสาง
เราต้องทำทุกอย่างเพื่อสร้างทาง   แล้วจะพาความฝันนั้นเป็นจริง
เป็นเรื่องยากสำหรับคนไม่รู้   แต่ผมรู้ผมสู้ด้วยทุกสิ่ง
ผมจะทำความฝันให้เป็นจริง   ด้วยตรรกะความคิดจิตอดทน

พราหมณ์เดินไถไร่แล้ว         ใจดล
ดูใช่พระโคมนต์              เร่งใช้
รอบข้างใคร่ขอยล          งานเด่น
คว้าไขว่ใฝ่หาไว้            ใช่แล้วควรเมือง


นีร จารุจิตต์ ( ปราชญ์น้อยคอยรัก )
(วันที่ ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๖๑)
(แก้ไข ๑๖พฤษภาคม ๒๕๖๑)

ผมนั้นเชื่อว่าดีอยู่ที่ตน    ไม่ตีค่าทุกคนในทางเดียว
คนหลายคนอารมเหมือนน้ำเชี่ยว    อยู่ด้วยตัวคนเดียวตลอดมา
เป็นเพราะว่าในใจนั้นขุ่นเคือง     ใช่ไร้เพื่อนมีเหลือสุขอุรา   
มันเป็นเพราะประสบพบเจอมา     คุณแหละหนาปรับตัวเข้าสังคม
ชิงชังคนส่วนมากใช่จะดี       อวดศักศรีมากไปเดียวก็จม
ทำเป็นเก่งปากดีคิดได้คม     เดี๋ยวระทมอดสูรู้เลยเชียว
คุณอยู่สูงใช่ผมจะมองดี     หยิ่งศักศรีอวดตนอยู่คนเดียว
สักวันนึงต้องรู้ได้แน่เชียว     มีคนเหลียวหลังด่าอยู่หลายคน
ประเมิณค่าคนอื่นเหมือนปลาสิว    เพื่อจะสร้างยอดวิวเชิดชูตน
เหยียบคนอื่นเต็มแรงไม่ฟื้นทน     ชั่งเหมือนคนใจยักษ์ยากไว้ใจ
   

ผมจะแต่งให้ลั่นสนั่นโลก   พญาโศกบรรเลงยังไม่เท่า
จะฝ่าฟันจดจำมาเพื่อเล่า   นึกเรื่องเก่าเล่าใหม่ให้ท่านฟัง
กลอนบางกลอนท่านบอกมันก็ใช่   สื่อความในขึ้นใหม่ย้ำเพื่อฝัง
คนบางคนจดจำเหมือนเป็นลัง    ดูชิงชังคนอื่นเพราะรู้ดี
ปราชญ์หลายท่านแต่งกลอนสะท้อนคน    สื่อออกด้วยจิตตนเป็นกวี
ทำให้คนที่อ่านนั้นสุขขี    ดุจกวีคู่เมืองลือจดจำ
ที่ผมพูดเพราะใจผมรู้สึก     ว่าส่วนลึกผู้เขียนโดนกระทำ
แต่อย่าลืมจะแต่งให้จดจำ      มันต้องเขียนและจำจากบทเรียน

ภาวนาขอฟ้า ให้ตัวข้าคิดได้ดี
เชกเช่นสายวารี  แต่งวลีกวีกลอน
ความคิดไม่เป็นลอง  อย่าเป็นสองเรื่องคำสอน
ให้โลกรู้ข้าวอน  นักเลงโครงโลกตะลึง

ต้องขอบคุณท่านมากท่านจั่นเจา   คอยบอกเล่าสอนสั่งอยู่เสมอ
ข้าผู้น้อยจะจำเมื่ออ่านเจอ        ดุจสองเกลอโครงกลอนร้อนกวี
ผมมีกลอนช่วยสื่อให้คุณคิด     ผมมีจิตลึกซึ้งตามวิถี
ผมเป็นคนใช้คำเท่าที่มี      สุขฤดีในกลอนสอนใจคน

มีความสุขอย่างมากเมื่อเจอท่าน   เหมือนเปิดม่านเจอปราชญ์คอยสั้งสอน
ผมจะแต่งเล่นสู้ทุกคำกลอน    เพื่อจะบอกให้รู้ถึงตัวตน
เจอคนเก่งเลือดกายดุจไฟร้อน   เราจะต้อนความคิดจิตร้อนรน
เหมือนดั่งคนอยากเรียนเพียรฝึกฝน   เกิดเป็นคนอย่าหยุดที่จะเดิน