เพื่อนเอ๋ยเพื่อนจ๋า
หากรักข้าอย่ากวนชวนเผลอไผล
ลองเล่นเกมละกลอนกดออนไลน์
เกรงเปลี่ยนไปให้ห่างจางจากวง
อีกอย่างมือถือคุ้นเคยรุ่นเก่า
ใช่บางเบาเป่าเสกอเนกประสงค์
อีกนิ้วแอ่นแว่นหนาตางวยงง
จึงตกลงปลงแดแต่กลอนเอย

 

รพีกาญจน์

ขออภัยสูงวัยไม่เก่งคอมพ์ครับ

 

อ้ายเอ๋ยอ้ายจ๋า
ใครชักพาจูงนำอย่าตามเขา
บอกเฟซไลท์ใดหรูอย่าหูเบา
เป็นตัวเราแหละดีชีวิตจริง
ช่างปลอกปลิ้นสิ้นดีตีสองหน้า
หลงมารยาขมขื่น ขืนสุงสิง
จงเชื่อความตามน้องที่ร้องติง
รู้ดียิ่ง เพราะน้องทำประจำเอย

ละอองดิน

 

 

โดดเอ๋ยโดดน้ำ
เย็นชื่นฉ่ำกายีรี่แหวกว่าย
กระโจมอกผ้านุ่งพยุงกาย
สุดสบายไม่จมอัดลมพอง
ลุงคอนฯเห็นตวาด เกรี้ยวกราดสั่ง
ส่งเสียงดังตาขึงขมึงจ้อง
ถ้าลุงอยากให้ดาฯขึ้นจากคลอง
จ้างดาฯสองร้อยนะจะขึ้นเอย

ดารกะ

 

สุขเอ๋ยสุขศานต์
วันอังคารขับเคลื่อนเหมือนเลือนโศก
มวลกลุ่มฝนหม่นเมฆไหวเยกโยก
ลมโบยโบกรวยรื่นชื่นสบาย
ไม้ระบัดผลัดผลิรวิผ่อง
เสียงแก้วก้องกาไก่ในยามสาย
ผีเสื้อดอมหอมผกาพาเพริศพราย
แววเฉิดฉายพรั่งพร้อมน้อมสุขเอย

ดารกะ

 

 

วันเอ๋ยวันอาทิตย์
ม่านฟ้าปิดเมฆมัวทั่วเวหาส
ครางครืนคลั่งดังถนัดอัสนีฟาด
ให้หวั่นหวาดผวาอุรานัก
กอดหมอนแอบแนบอกสะทกจิต
ห่วงชีวิตตัวเองกริ่งเกรงหนัก
หากโดนฟ้าผ่าสิ้นดิ้นตายชัก
ยังไร้รักยมบาลพาลโกรธเอย

ละอองดิน


 
เมื่อคืน วันอาทิตย์ฝน+ฟ้าแรงมากที่นครชัยศรี  

 

ไก่เอ๋ยไก่ย่าง....?
คนไม่แลเราบ้างช่างเหงาหงอย
ทั้งยวดยานผ่านไปมิใช่น้อย
ท้าวคางคอยงึกงักหนักหนังตา
ฟุบกับตู้ครู่หนึ่งถึงผงะ
ไผกันฟวะเสียงดังยังฟ้าผ่า
โถคุณหอกออกไมค์ขายน้ำปลา
อยากจะด่าติดมารยาทเอย

ละอองดิน

 

 

สายเอ๋ยสายสินธุ์
เรื่อยรายรินระเลื่อมกระเพื่อมใส
กระฉอกชอนซอนซอกระลอกไกว
ธาราไหลกลายเกลียวเชี่ยวหมุนวน
ดุจน้ำใจหลายหลากยากหยั่งถึง
ควรคะนึงความหน่อยร้อยเล่ห์ฉล
ตริตรองตรึกฝึกใฝ่ใส่กมล
หลายเล่ห์กลแอบแฝงแสร้งลวงเอย

ละอองดิน

 

คนเอ๋ยคนแก่
คิดหลายแง่หลายมุมกลุ้มจิ๊บโป๋ง
กล้ามาดีก็หาว่ามาโกง
จวนลงโลงยังมิวายคลายระแวง
คิดหลายหลากมากเรื่องเปลืองสมอง
ได้เงินทองหรือไม่ใช่ว่าแช่ง
ขืนคิดมากกว่านี้มีลงแดง
ใช่จะแกล้งว่าผู้หญิงเรื่องจริงเอย

 

ดอกเอ๋ยดอกโมก
ไหวเยกโยกหยอกเย้าเคล้าลมหวน
กลิ่นพะยอมดอมดมฉมอบอวล
อยู่ตามสวนไร่นาพฤกษาไพร
เข้าหน้าหนาวเจ้าสิ้นโบยบินหนี
ทิ้งกลิ่นสีสดขาวพราวไสว
เหลือเพียงต้นหยัดอยู่ชูก้านใบ
คงหม่นไหม้อุราเฉกข้าเอย

ละอองดิน

 

ลมเอ๋ยลมหนาว
พัดมาคราวคราใดใจแห้งหาย
สองแขนสอดกอดตนทนหนาวกาย
เหงาเดียวดายใจฝ่อทรมาน
นั่งนับดาวพราวพร่างกลางคืนค่ำ
ใจเจ้ากรรมยังคิดจิตเพ่นพ่าน
ลมพัดกราวสาวสะทกอกสะท้าน
กลัวหย่อนยานแพ้ง่ายตัวลายเอย

ละอองดิน