โรเอ๋ยโรหณะ
นับเป็นประเพณีที่ยึดถือ
ปฏิบัติต่อเนื่องจนเลื่องลือ
สำคัญคือความเชื่อเมื่อโบราณ
ว่าพระพุทธองค์ทรงเสด็จ
เผยแผ่เกร็ดพระธรรมกรรมฐาน
พุทธศาสนิกชนแผ่ผลทาน
นามขนาน"ตักบาตรเทโว"เอย

ดิน

 

เจ้านำโชคหาย

แมวเอ๋ยแมวหง่าว
คงจะหนาวมั้งท่า ออกหาคู่
คอยป้องปรามห้ามออกตอกตะปู
ยังเร้นรูรอดไปไม่รักดี
แม่นั่งคอยหงอยง่วงเพราะห่วงเจ้า
ถ่างตาเฝ้าฝืนมองช่องรูหนี
ห่วงหมาไล่รถทับกลับเสียที
ดื้อยังงี้เมื่อไหร่กลับจับขังเอย

ดิน

 

คิดถึง

ปวดเอ๋ยปวดไหล่
โรคภัยไข้เจ็บรุมเหน็บร่าง
สิงสู่หูตามัวฝ้าฟาง
พอว่างสร่างลองสมองตัน
ติดตามงามอ่านผลงานมิตร
หนักจิตคิดเศร้าไร้เงาฝัน
แต่งวรรคสักกลอนครึ่งค่อนวัน
อนาถฉันกลั่นทีแค่นี้เอย

รพีกาญจน์

อ้ายเอ๋ยอ้ายหนาน
ละบ้างงานเงยก้มลมจะใส่
จงระงับยับยั้งทั้งนอกใน
มานั่งไขว่ห้างคอยร้อยกรองกัน
อย่าไปหลงยึดติดปิดเรื่องหลัง
เถิดอ้ายตั้งน้องต่อร่วมทอฝัน
หากน้องตั้งอ้ายเสริมเติมเร็วพลัน
ครอบครัวนั้น ปล่อยเมียคุมหมดกลุ้มเอย

ดิน

 

นั่งเอ๋ยนั่งหนาว
พัดพราวพร่างพรูหมู่เมฆฝน
โพยมโคมทองสีหมองมน
กอดตนสะท้านหลายวารวัน
ละอองฟองหมอกหยอกยอดหญ้า
นกกาโผผินบินถลัน
มวลไพรใบบานผสานกัน
พฤกษาผกาพรรณหรรษาเอย

หญิง

 

คิดเอ๋ยคิดถึง
ใครคนหนึ่งเหินห่างทางเคยฝัน
สัญญาก่อนเอ่ยไว้ไม่ทิ้งกัน
บัดนี้หันหนีหน้าไม่มาเคียง
ตั้งกระทู้รู้ได้ไม่เหมือนเก่า
ไร้คนเฝ้าตามฉกต่อถกเถียง
ดอกสร้อยเศร้าเหงางันรำพันเพียง
ร่ำร้อยเรียงรินร่าย  คล้ายเพ้อเอย

ดารกะ

 

คำเอ๋ยคำหวาน
ที่เคยร่วมวงกานท์มาเอื้อนเอ่ย
อยากให้รู้ไว้นะมิละเลย
ทุกคำเคยกลั่นบอกใช่หลอกกัน
เพราะเวลาของเราเพียงเท่านี้
ทุกนาทียืดยาวถึงคราวสั้น
จึงอาจต้องมีบ้างห่างจำนรรจ์
แต่ความรักทุกวันมั่นคงเอย

สิริวตี
 

หมาเอ๋ยหมาน้อย
มีคำถ้อยถกเถียงเพียงแถถู
จะไก่หมาหมาไก่ใช่เป็ดปู
หยอกกันดูอยู่ดีปีนี้สบาย
อกจะอุ่นละมุนทรวงเพราะห่วงหา
จงเข้ามาเติมจิตมิตรสหาย
หยอกทุกเช้าทุกเย็นอย่าเร้นกาย
ความทุกข์คลายไก่หมาถ้วนหน้าเอย

สิริวตี