ไม่รักไม่ว่า

๏ เพราะว่ารู้ รู้อยู่ควรคู่ไหม
เราห่างกันแสนไกล วาสนา
แต่ความรักเคยปลื้มให้ลืมลา
ยากเย็นเสียยิ่งกว่า หยุดหายใจ
    ๏ สุดเหลือจะบอกเขาว่าเรารัก
ช่างมากมายยิ่งนัก อย่าผลักไส
ให้หยุดรัก เลิกหวังทำยังไง
มันโหดร้ายเกินไป นะแก้วตา
    ๏ ใจเธอนั้น รักชอบจะมอบให้
กับผู้ใดตามจิตปรารถนา
พรหมลิขิตชาตินี้ ไม่มีมา
หวังชาติหน้าบุญพอ จะรอเอย ๚ะ๛

       *ปลายหนามงิ้ว*

    ๏ สายน้ำไหลลงในที่ต่ำกว่า
แล้วจะหาที่ต่ำ ไหลไปต่อ
ไม่ใช่น้ำไม่พักรู้จักพอ
แต่ธรรมชาตินั้นส่อคอยต่อเติม
    ๏ ใจคนเหมือนสายน้ำอยู่เฉยเฉย
ความต้องการงอกเงย เอามาเพิ่ม
ผิดก็รู้ว่าใจไม่เหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ว่ามันเริ่มเพิ่มเมื่อใด
     ๏ เห็นกันอยู่ทุกครั้งก็ยังห่าง
เผลอเขยิบช่องว่างมาวางใกล้
ความผูกพันเริ่มชิดสนิทใจ
จนผ่านไป ปลายหนามงิ้วมีริ้วรอย
     ๏ รู้ว่าผิดรักคนมีเจ้าของ
แต่ห้ามใจใฝ่ปองเคยลองถอย
ทำไม่ได้สักครั้งยังหวังคอย
แอบชม้ายตาชม้อย คอยมองเมียง
    ๏ ถ้าจะรักต้องตกนรกไหม
รู้ทั้งรู้แต่ใจ ยังยอมเสี่ยง
บนหนามงิ้วกองก่ายที่รายเรียง
ยังอยากเดินเฉียงเฉียงแอบเลี่ยงไป
   ๏ ไม่มีคำแก้ตัวไม่กลัวผิด
เพราะชีวิต เลือกเองเดินทางไหน
สายน้ำย่อมแตกต่างกับสายใจ
เลือกเองได้และมิได้ ที่ไปเอย ๚ะ๛

             *หอรักหอร้าง*

    ๏ ปลูกเรือนเป็นห้องหอเพื่อรอเจ้า
แต่ใจกลับอับเฉา สุดโศกศัลย์
เพราะขาดเจ้ายอดชู้คู่ชีวัน
มาลืมกัน ตัดตอนก่อนวิวาห์

     ๏ ยามดึกดื่นตื่นตา อกผวาครวญ
เห็นห้องหอไห้หวน ให้โหยหา
นวลน้องเจ้าไปลับมิกลับมา
ทิ้งสัญญา สิ้นศักดิ์รักมลาย

    ๏ ส่วนเรือนหอหลังนี้ เห็นทีจะร้าง
สวาทจางกำสรดรักหดหาย
สร้างเรือนหอรอคน กระวนกระวาย
แต่สุดท้ายเหลือห้อง ขาดน้องเอย ๚ะ๛

        เดือนต่ำดาวตก

๏ เห็นเดือนต่ำ ดาวตกวิหคร้อง
เหมือนเสียงน้องครวญคร่ำพร่ำเฉลย
ดอกไม้มีหมู่ภมร มาชมเชย
ดั่งพี่เคยดอมดมเส้นผมนาง

   ๏ หอมระรวยชวยชื่นระรื่นจิต
ถวิลคิด ใกล้คราอุษาสาง
ดอกฟ้ากับแสงเดือน อันเลือนลาง
ช่วยเติมเต็มทุกอย่างระหว่างกัน
 
    ๏ สองร่างแนบเอนกาย ณ ชายหาด
ใต้หมู่ดาวดาระดาษช่วยวาดฝัน   
คลื่นซบทรายยังอยู่เป็นนิรันดร์
ความผูกพันสายสวาท ไม่ขาดเอย ๚ะ๛

       จากน้ำตามาเป็นเพลง


   ๏ ขณะนี้ ตัวฉันเบาเหมือนปุยนุ่น
หยาดน้ำตาอุ่นอุ่น เต็มใบหน้า
ความปวดร้าวที่เห็นเธอเย็นชา
เก็บน้ำตา มากลั่นเป็นร้อยกรอง

  ๏ โลกสร้างรัก ให้ซึ้งเพียงครึ่งเสี้ยว
ประเดี๋ยวเดียว รักหลุดลอยละล่อง
สุขที่เคยเปี่ยมล้น ขาดคนครอง
แอบนั่งมองหน้าเธอ แล้วเผลอร้องไห้

  ๏ ใช่วันนี้ ฉันยังมีเธออยู่
แต่อยากรู้ จะอยู่กันอีกนานไหม
คิดหยุดยั้งรั้งเธอ ตลอดไป
แต่ทำใจ เผื่อไว้ตลอดมา

   ๏ ขณะนี้ ใจฉันเหมือนจะขาด
ฉีกกระดาษเหลือจาก ซับใบหน้า
วางบนหมอน เขียนลงด้วยน้ำตา
บอกเธอให้รู้ว่า ฉันรักเธอ ๚ะ๛

 
           เดือนเพ็ญ

๏ เดือนเพ็ญส่อง แสงสุดสวยอร่าม
แจ่มกระจ่างดูงาม บนเวหา
เย็นระรื่นชื่นชมลมพัดมา
คิดถึงขนำปลายนา ที่เคยเนา

  ๏ กองไฟรุม สุมควายอยู่ตามคอก
จันทร์เอ๋ยจงช่วยบอก ให้ลมเป่า
แสงลุกโชน ตามไฟอย่าให้เบา
เพื่อพวกพ้องน้องเรา อุ่นสบาย

   ๏ เรไรรัอง แว่วฟังเหมือนดังว่า
ลมเอ๋ยจงช่วยมา ขยับขยาย
ความกังวล ร้อนรุ่มที่สุมกาย
คิดถึงเขามิวาย เมื่อจากกัน

   ๏ ลมเอยช่วยเป็นสื่อ พัดไปบอก
ว่าทั้งนอกทั้งในหัวใจฉัน
อยากกลับไป หาแม่อยู่ทุกวัน
ซบหน้ากับ อกแม่นั้นทุกวันเอย ๚ะ๛

        *นั่งมองฟองเบียร์*

    ๏ ป่านนี้เขา ขึ้นสวรรค์กันสุขสม
ป่านนี้เขาชื่นชม พวงแก้มอิ่ม
ป่านนี้ความหวานเจ้า ถูกเขาชิม
ป่านนี้เจ้า คงยิ้มกระหยิ่มใจ

    ๏ ป่านนี้วิมานเจ้า ที่เฝ้าสอย
ป่านนี้คงล่องลอย มาใกล้ใกล้
ป่านนื้สวรรค์เห็นอยู่รำไร
ขอเจ้าจงว่องไว คว้าให้เต็มทรวง

    ๏ วาสนาขัดสนจึงหม่นหมอง
ไปไม่ถึงคู่ครอง สู่แดนสรวง
สวรรค์คงให้เป็น แค่คู่ควง
น้ำตาร่วง เมื่อคู่ควงมีคู่ครอง

    ๏ ป่านนี้เขาร่วมเตียง นอนหลับใหล
ป่านนี้ห้วงหัวใจ ลอยละล่อง
ป่านนี้เขา ปีนขึ้นปราสาททอง
แต่ตัวเรานั่งจ้อง แต่ฟองเบียร์  ๚ะ๛

          ฉันจะฝันถึงเธอ

  ๏ เมื่อตะวันลับลาท้องฟ้าเศร้า
ความเงียบเหงาจับจอง จนหมองหมาง
เมื่อเธอลาจากไป อุ่นไอไม่จาง
ใจฉันค้าง หวังเคียงแต่เพียงเธอ

   ๏ รู้หรือไม่นัยน์ตาทั้งสองนั่น
ผูกสัมพันธ์ อบอุ่นอยู่เสมอ
รู้หรือเปล่ารอยยิ้ม ที่ได้เจอ
ทำให้ฉันหลงละเมอ เผลอคร่ำครวญ

   ๏ อิ่มอวลไอ ใจอยากบอกสักคำ
ฉันถลำหัวใจ จนไห้หวน
ยามพลบกลบตะวัน สายัณห์รัญจวน
แม้กําสรวลแต่ฉัน จะฝันถึงเธอ ๚ะ๛

     น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย 

    ๏ ทุกวันนั่งหลังพวงมาลัยรถ
ยังปรากฏน้ำตาบนหน้าฉัน
ยิ่งเหม่อลอยลุ่มหลง ยิ่งงงงัน
เบาะข้างกัน ว่างเปล่ายิ่งเหงาใจ

   ๏ บัดนี้เธอมองเมินดูเหินห่าง
หมดหนทาง เปลี่ยนแปรจะแก้ไข
รักอาภัพอับจน ต่างคนต่างไป
ทุกแยกผ่านลืมไฟ ใจเผอเรอ

๏ รถคันใดขับแซงหรือสวนมา
ฉันสอดส่ายสายตา มองเสมอ
คิดถึงมากอยากเห็นว่าเป็นเธอ
แต่พอเจอ น้ำตาท่วมหน้าเอย ๚ะ๛

             ลาชู้

   ๏ ยามดึกดื่นดาวเดือน เลื่อนลงต่ำ
หมอกทยอยย้อยฉ่ำ พร่ำไสว
กลิ่นพยอมหอมกรุ่นละมุนไพร
กลิ่นแก้มหอมกล่อมใจ ใฝ่อาวรณ์

   ๏ กกกอดเจ้า แนบเนื้อนางนอนนิ่ง
แอบอ้อยอิ่ง มือไขว่คว้าสลอน
แว่วดุเหว่าพร้อมน้อง ต่างร้องวอน
บอกพี่จ๋าจำจร  ถึงตอนลา

   ๏ ก่อนจากจูบ ซับน้ำตาเจ้ายาจิต
พี่พลั้งผิด ลงบ่วงเสน่หา
ที่เป็นรู้ ชู้นางอำพรางตา
อับอายสิ้นทั้งโลกา จำลาเอย ๚ะ๛

         ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก

     ๏ อันแสงสูรย์ ส่องสว่างตอนกลางวัน
    นวลแสงจันทร์ อร่ามคืนชื่นราศี
  อันความรัก ร้อนเร่าเผาฤดี
ส่องชีวี ทุกคืนค่ำประจำใจ

     ๏ มีรักแล้ว ขื่นขมต้องตรมจิต
    เหมือนชีวิต แบกโลกทั้งโลกไว้
  บ้างโศกหนักเหนื่อยหน่ายทำลายไป
ส่วนฉันไห้ ยอมแบกรักมิหนักเอย ๚ะ๛

               สนามอารมณ์

      ๏ อย่าเห็นฉัน เป็นสนามอารมณ์
    หวังชื่นเชยชิดชมแล้วข่มเหง
  กลัวยิ่งนักรักกัน น่าหวั่นเกรง
มีรักแล้วต้องวังเวง แม้ถ้อยคำ
    ๏ อย่าเห็นฉัน เป็นสนามประลอง
    บอกรักฝากใจใฝ่ปอง หวังล่วงล้ำ
  ฉันกลัวแล้ว รักนี้เป็นสีดำ
มีรักแล้วต้องระกำ กับคำลวง
   ๏ เพียงเห็นเธอ เป็นดั่งที่พักใจ
    มินานโดนผลักไส ให้น้ำตาร่วง
  ปล่อยให้ฉัน เอกาว้าเหว่ทรวง
หรือความรักทั้งปวง เธอลวงกัน
    ๏ อย่ามองฉัน นั้นเป็นสนามบำเรอ
    แกล้งบอกรักอยากเจอ ให้เพ้อฝัน
  เสียดายรักงมงายอยู่หลายวัน
สุดท้ายรักที่ผูกพัน ไม่แน่นอน ๚ะ๛

         ค่ำแล้วในฤดูหนาว

๏ ยามหน้าหนาว ลมโชยพัดกระหน่ำ
     สายลมพัดเย็นฉ่ำ ชื่นมหันต์
       น้ำค้างพรมลมหนาว เย็นทุกวัน
         หรีดหริ่งเรไรสนั่น แสนสุขใจ

๏ เสียงเพลงดัง ค่ำแล้วค่ำแล้วค่ำแล้ว
    กังวาลแว่ว เผื่อแผ่มาแต่ไหน
      คนประดิษฐ์คิดเพลงช่างกระไร
        ทำคนรักที่ห่างไกล ผูกใจกัน

๏ สวนลุมพินี ถิ่นเก่าเราเคยชื่น
  เดี๋ยวนี้ผ่านขมขื่นไม่ชวนฝัน
    หนาวลมเย็นตอนนี้ ทุกวี่ทุกวัน
      หอบความรักของฉัน ล่องลอยไป

๏ เสียงเพลงดัง ค่ำแล้วค่ำแล้วค่ำแล้ว
    ยังมิแผ่ว จบลงที่ตรงไหน
       ทุกที่แห่งความหลังยังฝังใจ
         หูยังไม่ ลืมคำจำนรรจา ๚ะ๛

           รักไม่รู้ดับ

   ๏ ถึงจะสิ้นวิญญาณสักกี่ครั้ง
ฉันก็ยัง รักเธอมิเผลอไผล
แม้จะสิ้นดวงจันทร์อันอำไพ
   ไม่เป็นไรเพราะฉันยังมีเธอ
   ๏ ฟ้าจะมืด จะมัวช่างหัวฟ้า
ขอให้มีสายตา หวานเสมอ
มีรอยยิ้มสดใสให้ละเมอ
   ถ้าเจอะเจอ ทุกวันคงชื่นใจ
  ๏ ไม่ได้ชิดก็ขอ เพียงได้ชม
ไม่ได้สม ไม่เห็นเป็นอะไร
ขอแอบรัก เธอข้างเดียวเอาไว้
  เธอจากไป ใจฉันคงหลุดลอย
  ๏ ถึงโลกแตกแหลกราญกี่ร้อยครั้ง
ฉันก็ยัง รักถนอมมิยอมถอย
แม้วิญญาณ ล่วงลับดับทยอย
  จะกลับมาคอย พบเธอทุกชาติเอย ๚ะ๛