คนหนักโลก

๏ มองโลกแล้วตัดพ้อใจห่อเหี่ยว
  เหมือนมีเราคนเดียว ในโลกกว้าง
 มนุษย์โลกแน่นล้นทุกหนทาง
แต่เราเหมือนเดินห่าง อยู่กลางป่าเปลี่ยว

๏ มองหาใคร เป็นเพื่อนเดินสักคน
  เหมือนเสาะหาเข็มหล่น ในคลองน้ำเชี่ยว
 กอรักขาดน้ำใจย่อมใบเหี่ยว
รักขาดเงินตัวเดียว ก็เหี่ยวเช่นกัน

๏ จนจนเงิน จนหมดทั้งน้ำใจ
  สุดแลเหลียวหาใคร เอาไว้ปลอบขวัญ
 เห็นก็เพียงแต่เงา ของเราเท่านั้น
มิเคยทอดทิ้งสักวัน ให้ซบเซา

๏ มองตึกใหญ่ โตเสียดยอดระฟ้า
  เราสิเหมือนกอหญ้า ต้องซึมเศร้า
 โลกนี้มันไม่ใช่ โลกของเรา
อยู่หนักโลกเสียเปล่าจำเศร้าเอย ๚ะ๛



 

        ภาพหลอนใจ

๏ ทุกคืนนอนก่อนจะปิดเปลือกตา
  มีภาพเธอลอยมา ตรงหน้าฉัน   
 นึกตลอด แต่เรื่องเธอทั้งวัน
ความสัมพันธ์ เหมือนมีดคอยกรีดแทง

๏ หนีหน้าหลบ ไม่อยากจะมองเห็น   
  หนีหน้าคนเลือดเย็น กว่าก้อนน้ำแข็ง   
 ผีดิบผีเผา ศาลเจ้าทุกหนแห่ง
พบทางลืมโปรดแถลงช่วยแจ้งที

๏ โอ้ความรักสดชื่นยาม ยังเสน่หา
  เธอชมฉันสูงค่าสง่าศรี
 แต่พอเกลียดชังกัน ไม่เหลือดี
หน้าฉันกลับเหมือนผี เห็นทีตะลึง

๏ ขอพระเจ้า โปรดด้วยจงช่วยฉัน   
  ให้ลืมเธอลงสักวัน เลิกคิดถึง   
 ขอนอนหลับ พักใจสักคืนหนึ่ง   
ให้หน้าหญิงที่เคยซึ้ง หายไปเอย ๚ะ๛



 

     นึกเสียว่าสงสาร

๏ อย่าถามว่ารักเธอมากแค่ไหน
  นับเม็ดทรายใน ทะเลก็คงรู้   
 ลมหายใจทั้งหมดที่มีอยู่
เหลือเป็นคู่คำนึง ไว้คิดถึงกัน
 
๏ ถามว่าฉันจะเจ็บมากแค่ไหน
  หากเธอไม่ปลาบปลื้มแล้วลืมฝัน
 ก็ลองนับเม็ดฝน ที่หล่นพลัน
เทียบน้ำตาเท่าทันกับฉันมี

๏ ก็เลยอยากให้รู้เผื่อดูเห็น
  เธอช่วยเป็นคนรักและสักขี
 ว่าเป็นหนึ่งของใจในชีวี
ขาดไม่ได้ชาตินี้ต้องมีเธอ

๏ จะถามกันทั้งปีอีกกี่ครั้ง
  ฉันก็ยังบอกอย่าง นี้เสมอ
 ฟ้าทุกวันเปลี่ยนสีทุกทีเจอ
คนเสนอไม่เปลี่ยนหรือจากกัน

๏ ก็เลยอยากให้รู้ ดูให้เห็น
  อย่าเลือดเย็นเราะรายทำลายฝัน
 นึกเสียว่าสงสาร รักมานานวัน
อย่าลงทัณฑ์ด้วยการลาจากไป

๏ เพราะโลกนี้มีเธอเพียงคนเดียว
  ฉันโดดเดี่ยวเสียเธอไปไม่ได้
 อย่าเดินหนีทิ้งฉันหวาดหวั่นใจ
คำลาก่อนอ่อนไหวอย่าใช้เอย ๚ะ๛



 

         ขออภัย

๏ ขออภัยหญิงมี น้ำใจทุกคน
  ที่เคยเผื่อแผ่กมลช่วยคนผิด
 แผลในอกบัดนี้หายสนิท
เมฆหมอกแห่งชีวิตหมดฤทธิ์ไป

๏ ครั้งหนึ่งใจวุ่นวายช่างร้ายกาจ
  คิดอาฆาตแค้นเคืองเป็นเรื่องใหญ่
 เหมือนตาบอดหลอกคนมิสนใคร
ผลาญสิ้นทั้งกายใจ ใครเข้ามา

๏ เสียใจที่ ก่อบาปเวรมหันต์
  หลายหญิงต้องโศกศัลย์ พ่ายเสน่หา
 สิบนิ้วนี้ กราบลงแทบตักกานดา
ยกโทษคนโฉดสักครา อย่าจองเวร

๏ คิดว่าเรา ต่างเคยเล่นละคร
  เรื่องราวขื่นขมยอกย้อน ทุกตอนเล่น
 ขอพรฉันเถิดนะ แก้วตาเนื้อเย็น
วันนี้เพื่อนคนยากเข็ญ เล่นบทวิวาห์ ๚ะ๛



 

      ทาสทรมาน

๏ ดวงตะวันลับลงจากดงไม้
  มิต่างใจพี่ร่วงตกสวรรค์
 เคยคิดว่ารักนี้เรามีกัน
พอทิวาลับพลัน เลิกฝันทุกที

๏ คอยละเมอเพ้อว่าสองเรานั้น
  จะผูกพัน ทั้งทุกข์และสุขี
 สวาทหวามเหลือเงาเท่าธุลี
ชั่วชีวีความหลังเก็บฝังใจ

๏ รักเจ้าเอ๋ยเคยสมปรารถนา
  แล้วรักก็กลับมาสุดคว้าไขว่
 วิมานที่หวัง พังหายมลายไป
ทำฤทัยเป็นทาสทรมาน

๏ ยามราตรี นี้ใจก็ยิ่งหมอง
  ใจของพี่กลัดหนอง ดั่งต้องประหาร
 สวาทหายใจแตกจนแหลกราญ
ทิ้งซากรักไว้ประจาน เนิ่นนานเอย ๚ะ๛



 

        ดาวลอย

๏ พอเธอเป็นดวงดาวสกาวฟ้า
  ลอยสง่างดงามดุจความฝัน
 ก็ลืมรัก ลืมคู่เคยอยู่กัน
กลายเป็นจันทร์ หลงปลื้มยิ่งลืมตัว

๏ ลืมทุกสิ่ง ถิ่นฐานลืมบ้านเก่า
  ลืมพริกเผาผ้าซิ่นลืมกลิ่นผัว
 โผสู่ดงโลกีย์ไม่มีกลัว
หลงเมามัวคำสรรเสริญเขาเยินยอ

๏ อโหสิกรรม ทำใจจะไม่คิด
  ให้ชีวิตสมปองดั่งร้องขอ
 มีโอกาสยามเขาพะเน้าพะนอ
ก็ระเริงเสียให้พอ อย่ารอเอย ๚ะ๛



 

 เรื่องง่ายๆ ที่ผู้ชายไม่รู้

๏ สิ่งที่เธอเจอฉันทุกวันเห็น
  มุมที่เป็นฉันเฉพาะไม่เหมาะสม
 เหมือนคนเจ้าน้ำตามีอารมณ์
เอาแต่ใจผสมคารมแรง

๏ คอยพูดจาสบถ ประชดประชัน
  วุ่นวายอยู่ทุกวันอย่างขันแข็ง
 ชอบเจ้ากี้เจ้าการทุกงานแซง
เรื่องเล็กใหญ่จัดแจงแสดงจอง

๏ โกรธไม่มีเหตุผลเหมือนคนบ้า
  คนของข้าอย่าแซะห้ามแตะต้อง
 ใครโทรหาหงุดหงิดจริตมอง
แอบจับจ้องต่อเนื่องคุยเรื่องใด

  ๏ ต้องคอยถามไปไหนกับใครหรือ
  คนนั้นคือญาติมิตรสนิทไหม
 ถามทุกเรื่องตอกย้ำทุกคำไป
อยู่กับใครไม่ยอมมาพบเจอ

๏ ถ้าเธอเกิดสงสัยในทุกสิ่ง
  บอกความจริงเพราะรักอยู่เสมอ
 ขอตอบด้วยคำถามสำหรับเธอ
ทุกเรื่องที่เสนอถามเธอไป
 
๏ หากไม่รักจะหวงฤาห่วงเพื่อ ?
  หวาดระแวงยืดเยื้อน่าเบื่อไหม ?
 ช่วยคิดทีที่ทำเรื่อย มิเหนื่อยใจ ?
เพราะอะไรใยทำตอบคำมา

๏ ผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนไม่มีเหตุผล
  แต่ทำเพื่อใครสักคนควรค้นหา
 รักมีทั้งเหตุผลปนมายา
ต้องศึกษาด้วยใจก่อนใฝ่ปอง

๏ สิ่งที่เธอเห็นฉันบางวันแย่
  ก็เป็นแค่มุมสดสยดสยอง
 ให้เธอเห็นคิดนึกแล้วตรึกตรอง
แต่ทำไมเธอมองมิรู้เอย ๚ะ๛



 

     จากน้อง

๏ จากน้องไปไกลกันทุกวันคิด
  เหมือนชีวิต ขาดอะไรไปสักอย่าง
 อยู่แห่งไหนพี่กังวล แต่หนทาง
คิดแต่เพียงเคียงข้าง ระหว่างใจ

๏ แม้ขอบฟ้ากั้นกลางฤาขวางอยู่
  ทางรักย่อมมีประตู เปิดถึงได้
 อันขอบฟ้า คนละข้างถึงห่างไกล
ย่อมมีสายโยงใย เชื่อมใจมา

๏ หมั่นนึกถึง รักพี่ที่มีให้
  อีกมินานเท่าไหร่จะไปหา
 ไปกอดน้องแนบสนิทเคียงนิทรา
กล่อมแก้วตาสุขีชั่วนิรันดร์

๏ เก็บน้ำตา เอาไว้อย่าให้หยด
  ถ้าปรากฏเหมือนทั้งโลกจะโศกศัลย์ 
 เห็นน้องเศร้าเสียใจ แทบวายชีวัน
พี่ยิ่งหวั่น หวิวทรวงแทบขาดใจ ๚ะ๛



 

       กิ่งฟ้า

๏ กิ่งฟ้าสุดสูงส่งน่าหลงใหล
  มิว่าใครแย่งยื้อเอื้อมมือสอย
 คนเตี้ยต่ำพร่ำเพ้อละเมอคอย
รู้ว่าตัวบุญน้อย จึงพลอยระทม

๏ ดอกไม้งามช่อนี้มีคุณค่า
  คิดไขว่คว้าจำเพาะควรเหมาะสม
 อย่างพี่คิดคงแค่คว้าแต่ลม
ได้แต่ความขื่นขมชมเพียงเงา

๏ จนปัญญาพี่แล้วแม่ทูนหัว
  เพราะเผลอตัวผูกสมัครไปรักเจ้า
 ความโง่งมเต็มตัวจึงมัวเมา
จมอยู่กับความว่างเปล่าชั่วนิรันดร์

๏ กิ่งฟ้าอยู่ สูงไปจนไกลพี่   
  บุญไม่มีวิ่งตามหาความฝัน
 รักเจ้าปานประหนึ่งเทียบชีวัน
แต่พระเจ้าเท่านั้นขวางกั้นเอย ๚ะ๛



 

            เสน่หา

๏ ความรักเอยเจ้าลอยลม มาหรือไร
  มาดลจิตดลใจเสน่หา
 หรือแกล้งเพียงแค่พบสบสายตา
ยั่วอุราให้ทนงหลงลำพอง

๏ สงสารใจโศกศัลย์ของฉันบ้าง
  วานอย่าสร้างความช้ำ ซ้ำเป็นรอยสอง
 รักแรกก็ชอกช้ำ น้ำตานอง
ทำให้เลิกหมายปอง รักมองมา

๏ รักนี้จริงจากใจใช่หรือเปล่า
  หรือแกล้งเย้ายั่วคำให้ร่ำหา
 พอลับหลังยักคิ้วทำหลิ่วตา
หลอกเอาใจไปพร่า แล้วลาเอย ๚ะ๛



 

ทั้งรักทั้งเกลียด

๏ เจ็บช้ำก็จะทนแม้หม่นหมอง
  เฝ้าหมายปองมั่นคงอย่างหลงใหล
 ก็อย่างที่รู้ รู้เธอมีคู่ใจ
ก็ยังไม่ หยุดพักเลิกรักเธอ

๏ หลอกทำไม บอกรักฉันทำไม
  ทั้งที่ใจ ซ่อนเงามีเขาเสมอ
 หรือคิดหาตัวสำรองเมื่อมองเจอ
สมดั่งใจใครเผลอเธอทำลาย

๏ เกลียดยิ่งนักกลับกลอกมาหลอกฉัน
  เกลียดนักมาหลอกกันจนฝันหาย
 เธอหลอกฉันเจ็บช้ำจำจนตาย
จะเลิกก็วุ่นวาย แพ้ใจตัวเอง

๏ ทั้งรักและทั้งเกลียดเบียดในอก
  เหมือนนรกรุมขย่มเข้าข่มเหง
 เธอหยิบยื่นรักมั่วไม่กลัวเกรง
สักวันกรรมจะเฉ่งคนเก่งเอย ๚ะ๛



 

   ฝากเพลงลอยลม

  ๏ ฝากเพลง นี้มากับสายลม
บอกความทุกข์ระทมเกินข่มไหว
ถึงคนคนหนึ่งที่อยู่ กันแสนไกล
 จำเสียงนี้ได้ไหม ใครเคยร้องคลอ

    ๏ ป่านนี้ แก้วตาหลับหรือยัง
ห่วงคนอยู่ข้างหลัง หรือเปล่าหนอ
อย่าสับสนคนไหนผู้ใดรอ
  อารมณ์หวั่นขวัญฝ่อ สุดท้อใจ

    ๏ วันไหน ถ้ามีเวลาว่าง
เขียนจดหมายมาบ้าง ว่างตอนไหน
กลัวมีความว้าเหว่ หันเหไป
   ลืมเพื่อนคนอยู่ไกลใจไม่มา

   ๏ ฝากเพลง นี้มาช่วยย้ำเตือน
อย่าลืมเลือน ถ้อยคำเคยร่ำหา
เห็นใบไม้ เหี่ยวเฉาร่วงโรยรา
 อกรัวร้าวใจเจียนบ้า อย่าลาเอย ๚ะ



 

   ไว้ทุกข์ให้หัวใจ

๏ อย่าถามว่า ฉันเคยผิดหวังไหม
  ความทุกข์ในหัวใจ ติดตามฉัน
 ถ้าชีวิตคิดแบบนักพนัน
ฉันก็แพ้พ่ายมันจนยับเยิน

๏ เหมือนว่าเกิด มาพร้อมความขื่นขม
  ทุกข์โศกมาเยี่ยมชม ไม่ห่างเหิน
 หนทางสู่สรวงสวรรค์พากันเมิน
ชีวิตต้องเผชิญความร้าวราน

๏ สูญสิ้นไปทุกสิ่ง ทุกอย่างแล้ว
  ไร้วี่แววของความเกษมศานต์
 มีความรัก เลื่อนลอยไปตามกาล
พร้อมกับใจตายด้าน กับการขอพร

๏ จะยอมขอเป็นแค่ ผู้แพ้พ่าย
  รักวอดวายร้าวรุมให้รุ่มร้อน
 ตราบที่ใครไม่หวงห่วงอาทร
ขอไว้ทุกข์ไปก่อน นอนตายเอย ๚ะ๛



 

            ลืมรัก

๏ ฟ้าร่ำคร่ำครวญคราง เหมือนร้างรัก
  คล้ายใจพี่เจ็บหนักรักสลาย
 กลิ่นเนื้อเจ้าแนบสนิท หอมติดกาย
ยังคิดถึงมิวาย พะว้าพะวัง

๏ เจ้าลืมรักร่วมกัน บนบรรจถรณ์
  เจ้าลืมหมอนวางเคียงลืมเตียงตั่ง
 เจ้าลืมตักหนุนนอน เสียงอ้อนดัง
บทเพลงกล่อมเจ้าฟัง เมื่อครั้งนอน

๏ เจ้าลืมความสัมพันธ์คำมั่นหาย
  กระทั่งรสสวาทวาย สายสมร
 ลืมนึกถึงคืนเก่า เจ้าร้องวอน
ใจพี่จะขาดรอนรอน ลงแล้วเอย ๚ะ๛



 

       ไฟสุมทรวง

๏ อกนี้ดั่งโดนไฟเผาไหม้ผลาญ
  ทรวงร้าวรานเจ็บช้ำเหนือคำไข
 ความหวังเอยหายวับลอยลับไกล
เกินฝันใฝ่โศกตรมมิสมปอง

๏ รักเขามากขึ้นทุกทีกว่าชีวิต
  ไม่เคยคิดต้องผจญความหม่นหมอง
 หวังใจมั่นคิดเพียงคู่เคียงครอง
รักเราสองได้อยู่เป็นคู่กัน   

๏ ครั้นวันที่รอคอยจะมาถึง
  ความซาบซึ้งทุ่มเทกลับเหหัน
 มีสายตาอาฆาตมาฟาดฟัน
จนตัวฉันเห็นทีต้องคลี่คลาย

๏ ก่อนคงชอบสร้างกรรมเคยทำบาป
  เลยต้องสาปมีรักสูญสลาย
 ความโศกเศร้ามิสร่างให้ห่างกาย
มีน้ำตาเป็นสายไหลทุกคืน

๏ ไฟสุมทรวงมิหายต้องตายก่อน
  พิษรักซ่อนเห็นชัดยากขัดขืน
 นอนฝันร้ายตอกย้ำต้องกล้ำกลืน
หลับหรือตื่นเหมือนจมสู่ อเวจี ๚ะ๛