ความคิดเร็วกว่าการกระพริบตา และ ความคิดดีนั้นช้า กว่าความคิดเลว..

๏ ดอกไผ่ร่วงต้นตายมลายสิ้น
เหลือเมล็ดร่วงลงดินงอกมาใหม่
สืบทายาทบนโลกอยู่ต่อไป
เกิดเป็นลำขึ้นใหม่ ไผ่ตลอดกาล

๏ เหมือนกับคนความดีไม่สูญหาย
แม้ตัวตายคนเขายังกล่าวขาน
ถึงความดีไปชั่วกาลนาน
มีเกียรติทั้งวงศ์วานว่านเครือเอย ๚ะ๛


ความเชื่อบินมาถึงหน้าต่าง
เหตุผลทุกอย่าง ก็โดดออกประตูหลัง

๏ เพราะคนเรานั้นเลือกที่จะเชื่อ
ตามใจเอื้ออวยในสิ่งที่ชอบ
เลือกที่จะศรัทธาไม่มีกรอบ
แล้วก็หอบความเชื่ออยู่เหนือคน

๏ เหตุผลเก็บหลบในเอาไว้ก่อน
ใครมาย้อนจะแย้งทุกแห่งหน
ความเชื่อและศรัทธาในใจตน
ย่อมเหนือกว่าเหตุผลทุกคนเอย ๚ะ๛


สนามไหนก็ไม่เศร้า ถ้าเรามีโอกาสเล่น..

๏ ตัวสำรองเชลซีหรือผีแดง
โอกาสมีได้ลงแข่งในสนาม
ได้เล่นให้คนดูชั่วครู่ชั่วยาม
ย่อมสบความพอใจ อยู่ในที

๏ แต่ถ้าเป็นตัวสำรองเรื่องความรัก
ต้องรู้จักอดกลั้นรอวันที่
สนามรักพร้อมสิ้นด้วยยินดี
รักจึงมีโอกาสไม่พลาดเอย ๚ะ๛


ความสำเร็จใน ชีวิตลูกผู้ชาย มักมีผู้หญิงร่วมด้วยเสมอ..

๏ ก่อนแต่งงานเป็นปลาไหลใส่สเกต
เก่งสำเร็จวิชาเหมือนขุนแผน
ทั้งสาวแก่แม่ม่ายไม่ขาดแคลน
ในอ้อมแขนโอบนางมิห่างกาย

๏ หลังแต่งงานเหมือนปลาไหลโดนใบข่อย
เมียไม่ปล่อยความลื่นถูกกลืนหาย
ขืนปราดเปรียวทำทะลึ่งอาจถึงตาย
ส่วนมากเป็นกับผู้ชายทุกนายเอย ๚ะ๛


     *ซ่อนกลิ่น*

     ๏ ลมแผ่วพัดโชยมาน้ำตาไหล
ล้างความเหงาในใจอยากให้หมด
ซ่อนเอาไว้ความฝันอันรันทด
กลายเป็นคนเก็บกดหมดอารมณ์

     ๏ กลิ่นความรักซ่อนซ้อนแต่นอนเฉย
ของเคยเคย เคยชื่นกลัวขื่นขม
มีความหอมดอกซ่อนกลิ่นลอยตามลม
เย้ายวนให้ชื่นชม ต้องข่มเอย ๚ะ๛

นึกว่าจะส่งเรื่องราวลงเว็บได้เรื่อยๆ ปรากฏว่า กดส่งแล้วหายเหมือนเดิม ต้องออกไปล็อคอินเข้ามาใหม่ ระบบคงยังไม่เสถียรเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้น..

เกาเหลาเนื้อเปื่อย ย่อมเป็นสหายที่ดีกับฟันปลอม ฉันท์ใด..
หัวใจที่เคยผ่านสนามสงครามรัก ย่อมรู้จักความเจ็บปวด..


๏ ชีวิตมีเรื่องราวเก็บเอาไว้
เป็นขยะกองใหญ่สุมใจเศร้า
ถ้าเป็นส่วนสดชื่นพอทำเนา
แต่ความหลังเรื่องเก่าช่างร้าวราน

๏ มีใครอยากเสียใจร้องไห้เล่น
ย่อมอยากเป็นที่รักสมัครสมาน
มีรอยยิ้มพร่ำเพ้อทะเยอทะยาน
ความสุขใครก็ต้องการนานนานเอย ๚ะ๛


ก้อนเนื้อหัวใจ ไม่ใหญ่กว่าสมอง..
ถ้าจะรักก็ต้องลอง เชื่อสมองหรือหัวใจ..

๏ ถ้าหัวใจเป็นลิ้นชักเก็บสิ่งของ
สิ่งที่กองเกลื่อนกลาดคือบาดแผล
ทั้งสี่ห้องต้องการคนดูแล
กับใจที่แน่วแน่เทคแคร์กัน

๏ ที่กองเกลื่อนอยู่ในใจซ่อมใหม่หมด
หลายบาดแผลปรากฏแล้วหมดฝัน
ถ้ามีคนเสน่หาร่วมฝ่าฟัน
ไม่กี่วันคงหายไม่ตายเอย ๚ะ๛


ธรรมชาติให้ความเท่าเทียมกับทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลก..
ทำไมคนมาอุปโลกน์แยกให้แตกต่าง..


๏ ฟ้ามีขอบครอบคลุมโลกใบใหญ่
มีเรื่องราวซุกซ่อนไว้ใต้แผ่นฟ้า
ทั้งความทุกข์สุขใจต่างต่างนานา
อยู่ในหล้ามิต่างโรงละคร

๏ ผู้แสดงมากมายหลายเชื้อชาติ
ดีชั่วมีเกลื่อนกลาดแลสลอน
เกิดแก่เจ็บตายกินอยู่หลับนอน
ทุกขั้นตอนไม่ต่างเป็นทางเอย ๚ะ๛


ถ้ารู้จักขอ คงต้องเพิ่มความพยายามในการทำ..

๏ อยากให้เธอได้ยินเสียงหัวใจฉัน
บอกว่าเรามีกันอยู่เสมอ
คนละฟากฝั่งฟ้าหวังมาเจอ
เคียงข้างเธอมีสุข ชั่วกาลนาน

๏ ความหวังอาจจะมีเพียงน้อยนิด
แต่ก็คิดอยากให้มีปาฏิหาริย์
ก่อนหลับตาทุกคืนคอยบนบาน
หวังว่าฟ้าจะประทานหนทางเอย ๚ะ๛


         *หมอนผีเสื้อ*

    ๏ เมื่อรักมีเรื่องราวต่างเล่าขาน
โมเดลเศร้าหรือหวานต้องการสื่อ
บทเรียนรักต่างคำที่ร่ำลือ
ไร้รูปแบบยึดถือได้จริงจัง

    ๏ เหมือนเจ้าหนอนตอนตายสุดท้ายเศร้า
มันเก็บเอาร่างเหลือทั้งเนื้อหนัง
เป็นปุ๋ยเลี้ยงดอกไม้ตายก็ยัง
รักและหวัง ดีให้จนตายเอย ๚ะ๛

อยู่กับความซ้ำซาก มันยากกว่าการลืม..

๏ ถ้าถามว่าเข็ดไหมเรื่องความรัก
เคยมีความทุกข์หนักกับรักไหม
ตอบจริงจริงเรื่องเข็ดมิสนใจ
ขอเพียงมีรักไว้ หัวใจพอง

๏ เมื่อแผลหายก็ไม่กลัว ความเจ็บปวด
แม้แผลเก่าโดนหวดปวดซ้ำสอง
ยังคิดหาคู่กายที่หมายปอง
เรื่องเจ็บไม่เคยร้อง รับรองเอย ๚ะ๛


อย่าทำตัวเป็นฟืน สุมฝืนหัวใจใคร..

๏ แล้วที่สุดเธอก็ได้ไปจากอก
ยื่นนรกให้กันมันดีหรือ
เคยผูกพันมั่นรักจนร่ำลือ
กลับปล่อยมือทิ้งใจจนไกลกัน

๏ ความรู้สึกที่จบมันก็เจ็บ
ฟื้นฝอยหาตะเข็บ ยิ่งเจ็บมหันต์
แม้อยากลืม สักนาทีไม่มีวัน
แค่เธอเดินไปจากฉันจบฝันเอย ๚ะ๛


อ่อนล้ามากแล้ว แต่อ่อนแอให้เธอเห็นไม่ได้..

๏ อย่าให้ความคิดถึงเดินทางบ่อย
คนเรื่องมากที่คอยใจน้อยเก่ง
อ้อมกอดว่างเงียบงันเลยหวั่นเกรง
ขอครื้นเครงกับชีวิตสักนิดนึง

๏ ให้เห็นอยู่ในอ้อมแขนเลยดีกว่า
ขยันมาคอยส่งความคิดถึง
เอาตัวมาแนบสนิทให้ติดตรึง
ไม่ต้องส่งความซาบซึ้งคิดถึงเอย ๚ะ๛


ชีวิตที่ผิดพลาด ควรเปลี่ยนเป็นประกาศแห่งความสำเร็จ..

๏ เงารุ้งในน้ำครำที่ดำด้าน
ถ้าดักดานจับจ้องเพื่อมองหา
เปล่าประโยชน์ทุ่มเทเสียเวลา
นอนหลับพักสายตาดีกว่ามอง
.
๏ เพราะเงาในน้ำครำสีดำเหม็น
ย่อมไม่เห็น เป็นภาพตอบสนอง
คล้ายคนหลงสร้างกรรมใจลำพอง
ความชั่วร้ายก่ายกองยังมองเอย ๚ะ๛

      *หิ่งห้อยกับตะวัน*


    ๏ หิ่งห้อยในค่ำคืนที่มืดมิด
มีเพียงแสงกระจิริดฤาสว่าง
หาญสู้ดาวบนฟ้าไม่มีทาง
และยิ่งห่างพระอาทิตย์ตอนกลางวัน

    ๏ ถ้าความรักเทียบกับแสงหิ่งห้อย
โอกาสน้อยควรตื่นจากความฝัน
สู้ไม่ได้ทุกอย่างหนทางตัน
คิดฝ่าฟัน ขัดขืนอย่าฝืนเอย ๚ะ๛


.

ถ้าเปลี่ยนใจและคำพูดไปมา คุณค่าจะหาตรงไหน..

๏ เงารุ้งในน้ำครำมองด้อยค่า
เพ่งสายตามองไปแทบไม่เห็น
แต่ก็คือสายรุ้งอย่างที่เป็น
มองจริงหรือมองเล่นก็เป็นไป

๏ แม้ตกลงในที่ลดคุณค่า.
สำหรับคนมีปัญญาไม่หวั่นไหว
ยอมทำตัวตั้งรับและปรับใจ
ทองแท้ไม่กลัวไฟ เผาไหม้เอย ๚ะ๛

.
โลกของความรัก..เหมือนโรคระบาดที่ขาดวัคซีน

๏ เพราะตัวเหงามันเหมือนกับเชื้อโรค
มีพาหะเป็นตัวโศกบนโลกเศร้า
อาการแพ้เงียบขรึมและซึมเซา
หวังทุเลาจะให้ดีอยู่ที่ยา

๏ แต่ยาดีผีบอกหลอกไปเรื่อย
ต้มกันเปื่อยด้วยกระษัยเสน่หา
เสียใจบ่อยจนชักจะชินชา
จนมีใครหลงเข้ามารู้ท่าเอย ๚ะ๛


มีดีจะอวด ต้องมั่นใจว่า..ที่อวดนั้นของดี

๏ แค่ที่เห็นบางเสี้ยวน่าเสียวไส้
โถแม่คุณใส่มิใส่ตรงไหนต่าง
ทั้งเว้าหลังแหว่งหน้าผ้าก็บาง
รู้จักปิดเสียบ้างหรือนางโชว์

๏ สงสารสายตาหนุ่มหนุ่มที่รุ่มรัก
คงเบิ่งตาจนทะลักเจ็บอักโข
ดีดแต่นิ้วเป่าปากร้องโอ้โฮ
ได้แต่โอ่แล้วอดรันทดเอย ๚ะ๛


ความรักไม่เป็นเส้นตรง ขอแค่ความมั่นคงอย่าเป็นเส้นขนาน

๏ ทุกคนอยากมีหัวใจที่อบอุ่น
แต่ทุกคนมีทุนอยู่แค่ไหน
หรือเมื่อพบรู้จักมอบรักไป
แล้วเตรียมใจเบิกบานสำราญตน

๏ ให้ความรักย่อมได้ความรักตอบ
แต่ยังไม่ใช่กรอบที่ตอบผล
ความผูกพันที่แตกต่างระหว่างคน
อาจผจญผลลัพธ์คับใจเอย ๚ะ๛


       *มดในแก้วน้ำ*

     ๏ ถ้ารักดั่ง น้ำแก้วหนึ่งมีมดร่วง
เกิดตะขิดตะขวงดื่มไม่ได้
ต้องเทน้ำจากแก้วทิ้งทั้งใบ
   ถ้าเป็นรักทำยังไง หรือทิ้งเลย

    ๏ คนรักกันบางทีเรื่องเล็กน้อย
ควรเรียงร้อยถ้อยคำพร่ำเฉลย
ใช้รอยยิ้มเหตุผลคนคุ้นเคย
   ค่อยค่อยเอ่ย หาทางออกแล้วบอกกัน ๚ะ๛


.

คำว่าสงคราม ล้วนต่างเสียหายด้วยกันทุกฝ่าย..

๏ อย่าทำให้น้ำลายเป็นน้ำมัน
พ่นใส่เติมไฟกันมันยิ่งร้อน
สงครามปากต่างฝ่ายต่างเปียกปอน
ได้แต่ความรุ่มร้อนควรถอนตัว

๏ แค่คำพูดเจ็บลมไม่สมค่า
เสียเวลาสนใจให้ปวดหัว
เมาน้ำลายแล้วบ้าดูน่ากลัว
อย่าโง่เขลาเมามัวลดตัวเอย ๚ะ๛


เวลา ฆ่าความทรงจำไม่ตาย..สุรา ฆ่าความทรงจำตายชั่วครู่
อำลา ฆ่าฉันตาย แต่ความทรงจำทั้งชีวิตไม่ตาย

๏ เริ่มหมดมุกเขียนกลอนต้องนอนเปล่า
หมดเรื่องเล่าแล้วลามสิ้นความฝัน
เรื่องที่คิดต้องทำทุกทุกวัน
สาระพันล้ำลึกต้องตรึกตรอง

๏ แล้วก็รู้เขียนไปไร้ประโยชน์
เป็นได้แค่ของโปรดมิอิ่มท้อง
ไม่สามารถจำเริญเป็นเงินทอง
ตอบสนองแค่อารมณ์นิยมเอย ๚ะ๛


เก็บของเก่า ได้มาแต่ความทรงจำที่ผ่านมา..

๏ เห็นใบหน้าซีดเซียวบางเสี้ยวหมอง
ทอดสายตาคอยมองนั่งร้องไห้
คิดจะถามเจ้านั่งคอยผู้ใด
เหตุไฉนทำเหมือนสิ้นวิญญาณ

๏ บอกกับพี่ใครทำเจ้าช้ำชอก
ใครมาหลอกเจ้าลงมิสงสาร
อย่าร้องไห้คร่ำครวญทรมาน
สิ่งที่ผ่านอย่าห่วงใยทิ้งไปเอย ๚ะ๛


เปลือกคนมีไม่น้อย เปลือกหอยยังน้อยกว่า..

๏ เรื่องเลวเลวพูดให้ดีนั้นมีอยู่
หน้าไหว้หลังหลอกรู้ แต่อยู่เฉย
เรื่องไม่ใช่ของตน คนละเลย
แม้จะเอ่ย ช่วยขัดยังตัดรอน

๏ คนสับปลับมุสามายาภาพ
คนมากมายยังกราบไหว้สลอน
พฤติกรรมทำต่างเป็นบางตอน
แต่ซับซ่อนความเห็นแก่ตัวเอย ๚ะ๛


        *คนไม่สำคัญ*

    ๏ ถ้าไม่ใช่คนโปรดอยู่ตรงหน้า
ดูเหมือนว่ามองยังไงก็ไม่เห็น
ส่งสายตาชวนฝันเช้ายันเย็น
    ก็ไม่เป็นที่ยอมรับ สำหรับเธอ

   ๏ แต่ยังวางหัวใจเฝ้าใฝ่ฝัน
ถึงไม่ใช่คนสำคัญห่วงเสมอ
เพียงสักครั้งหวังไว้จะได้เจอ
   ให้เธอเผลอมองมาสักนาที ๚ะ๛


.

ล็อคอินเข้าระบบหนึ่งครั้ง ส่งเรื่องราวเข้าเพจได้ครั้งเดียว..
ถ้าจะกดส่งข้อมูลเพิ่ม อาจต้องออกจากระบบก่อน แล้วเข้าระบบใหม่เพื่อทำการ..(ท่านผู้เฒ่า..โง่งม)


หมายถึง พอโพส 1 สำนวนแล้ว หรือ 1 เรื่องโพสต์ไปแล้วต้อง login เข้ามาเพื่อโพสต์ใหม่หรอคะ

ของมะสะแปร์เข้าเป็นปกติอยู่นะคะ สามารถโพสต์หลายกระทู้ต่อเนื่องได้

ใบขนุนหมุนวนหล่นใต้ต้น
 มดเดินวนต้นขนุนวุ่นวายใหญ่
ลมพลิ้วพัดเริ่มแรงกวัดแกว่งใบ
หลบกองไฟไปทางอย่างมั่นคง

เจอขอนไม้ขวางทางต่างเดินหลบ
อ้อมทำนบหลบไปไม่ยักหลง
เดินเรียงแถวตามกันอย่างบรรจง
สู่ทางตรงพุ่มรังยังต้นแค

masapaer



เห็นมดเขียนมดค่ะ